«Η Βουγιουκλάκη του Αιγάλεω»: Πολλοί ποδοσφαιριστές, στρατιώτες και εργαζόμενοι έκαναν συχνές επισκέψεις στα νυχτερινά κέντρα για να αποτίσουν φόρο τιμής στην απόλυτη ντίβα της εποχής.
Η θρυλική «Παλόμα» είναι γνωστή στους νυχτερινούς θαμώνες από τη δεκαετία του 1980. Το καλλιτεχνικό της όνομα προήλθε από μια δασκάλα πιάνου, την κ. Περιστέρη, και σύντομα απέκτησε τη φήμη της «Βουγιουκλάκη του Αιγάλεω».
Η «Παλόμα» δεν ήταν απλώς μια τραγουδίστρια. Ήταν μια εμβληματική φιγούρα που μαγνήτιζε τα βλέμματα και τις καρδιές των ανδρών. «Δεν είμαι η Μαντόνα, εγώ είμαι η “Παλόμα”, με ονειρεμένα μάτια και φλογισμένο σώμα», δήλωνε στο μεγαλύτερο σουξέ της, προσελκύοντας πλήθη θαυμαστών.
Στα νυχτερινά κέντρα των δυτικών προαστίων, οι άνδρες σχημάτιζαν ουρές για να την απολαύσουν. Ανθρωποι από διάφορους κοινωνικούς κύκλους, από λαϊκούς τύπους μέχρι στρατιώτες, έδιναν ό,τι είχαν για να την δουν από κοντά. Ένα προσκύνημα στη Λεωφόρο Θηβών ή στην Ιερά Οδό, τον πιο παλιό δρόμο της χώρας, ήταν για πολλούς μια μοναδική εμπειρία.
Οι ποδοσφαιριστές είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στην «Παλόμα». Αυτή αποκάλυψε ότι, μετά από νίκες του Ολυμπιακού, οι παίκτες την επέλεγαν για τη διασκέδασή τους, με τις γιορτές τους να συνεχίζονται και μετά τα μεσάνυχτα.
Πολλοί πελάτες την περίμεναν έξω από τα νυχτερινά κέντρα, ελπίζοντας να μετατρέψουν τις χρυσές στιγμές σε κάτι παραπάνω. Η «Παλόμα» είχε πολλούς θαυμαστές, μερικοί από τους οποίους την κυνηγούσαν με υπέρμετρο πάθος. Η ίδια είχε ζήσει πολλές ερωτικές περιπέτειες, αλλά απέφευγε τη βαθιά αγάπη, ίσως για να προστατεύσει τον εαυτό της.
Σε μια συνέντευξή της στη “LIFO”, περιέγραψε μια ανατριχιαστική εμπειρία: «Μια φορά, ένας μεθυσμένος άνδρας με απείλησε με πιστόλι, λέγοντας ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν μπω στο αυτοκίνητό του. Ξέρεις, όταν σε θέλουν εκατό, είναι φυσικό να παρακαλάς αυτόν που δεν σε καταδέχεται».
Οι νεότεροι ίσως δεν μπορούν να κατανοήσουν την έννοια του «σκυλάδικου» των δεκαετιών 1980 και 1990. Αν ποτέ δημιουργηθεί μια «μηχανή του χρόνου» και μεταφερθούν σε νυχτερινά κέντρα όπως το «Τεν-Τεν», το «Σου-Μου», τα «Αραπάκια», το «Λουζιτάνια» ή το «14», θα παραμείνουν έκπληκτοι από την ατμόσφαιρα, με τα καλά και τα κακά της.
Αν παρατηρήσει κανείς αυτά τα μαγαζιά, θα διαπιστώσει ότι τα αρνητικά στοιχεία είναι περισσότερα από τα θετικά. Καπνός που θυμίζει φουγάρο πλοίου, αμφίβολης ποιότητας αλκοόλ, «περίεργοι» πελάτες, κονσομασιόν και παραβατική συμπεριφορά ήταν συχνά παρόντα.
Τα χρόνια της ανεμελιάς φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν. Συχνά, οι σερβιτόροι προσέφεραν το μικρόφωνο στην «ιέρεια της νύχτας» μέσα από δίσκο! Υπάρχει καταγεγραμμένο περιστατικό όπου, παρά την καταρρακτώδη βροχή που έπεφτε και το νερό που έσταζε μέσα στο μαγαζί, η διασκέδαση δεν επηρεάστηκε. Αυτές οι εικόνες ανέβαζαν το κέφι, με τον κόσμο να σκέφτεται συνεχώς πώς να κάνει την παρέα του να γελάσει, χωρίς να ανησυχεί αν θα του φτάσουν τα χρήματα για το μήνα.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να εκτιμούμε ό,τι μας προσφέρει χαρά. Να απομυθοποιούμε το «εγώ» μας, να αυτοσαρκαζόμαστε και να φροντίζουμε για την ψυχολογία των γύρω μας. Να είμαστε πιο χαλαροί, όπως η «Παλόμα».
