Συμφωνώ με τον αρθρογράφο της συντηρητικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine, ο οποίος πρόσφατα υποστήριξε ότι ο Τραμπ δεν είναι τόσο απρόβλεπτος όσο φαίνεται. Αντίθετα, θα έλεγα ότι είναι μάλλον προβλέψιμος στο πώς επιθυμεί να παρουσιάζεται. Το γεγονός ότι υπηρέτησε ως πρόεδρος των ΗΠΑ για τέσσερα χρόνια και ότι είναι συνεχώς παρών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθιστά αδύνατο για οποιονδήποτε να ισχυριστεί ότι αγνοεί τις θέσεις του. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται στο μέλλον όταν τα λόγια του συνοδεύονται από πράξεις.
Ενέσιμες χλωρίνες και βρώσιμα κατοικίδια
Ο χαρακτηρισμός «φασίστας», που του απέδωσαν προεκλογικά ο Τζο Μπάιντεν και η Καμάλα Χάρις, μπορεί να φαίνεται υπερβολικός σε κάποιους. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα ενός προεδρικού ηγέτη που κατά τη διάρκεια της πανδημίας πρότεινε τη χρήση χλωρίνης ως θεραπεία και πρόσφατα κατηγόρησε τους μετανάστες ότι καταβροχθίζουν τα κατοικίδια των τίμιων Αμερικανών.
Οι ακραίες δηλώσεις, η βίαιη ρητορική κατά των μειονοτήτων και ο μισογυνισμός δεν είναι ξένα φαινόμενα για τους ψηφοφόρους του. Ήξεραν πολύ καλά ποιον ψήφισαν: Έναν ακραίο και αυταρχικό συνδυασμό επιχειρηματία και πολιτικού, που έχει ήδη στο παρελθόν καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα. Με τις πρώτες του ενέργειες, δείχνει ότι επιθυμεί να συγκροτήσει μια «ομάδα κρούσης» από τις πιο ακραίες προσωπικότητες της χώρας για να κυβερνήσει ως ηγεμόνας.
Ήξεραν πολύ καλά ποιον ψήφισαν: Έναν ακραίο και αυταρχικό συνδυασμό επιχειρηματία και πολιτικού με ποινικό μητρώο.
Η επιλογή του Ματ Γκετς για υπουργός Δικαιοσύνης έχει προκαλέσει έντονη ανησυχία. Ο 44χρονος Πητ Χέγκσεθ, που έχει προταθεί για το Πεντάγωνο, θεωρείται φιλοπόλεμος βερμπαλιστής με κυρίως τηλεοπτική καριέρα. Επίσης, ο Ρόμπερτ Κένεντι τζούνιορ, υποψήφιος για το Υπουργείο Υγείας, έχει αμφισβητήσει επανειλημμένα την επιστημονική κοινότητα, όχι μόνο σε σχέση με τα εμβόλια. Και ο κατάλογος των αμφιλεγόμενων υποψηφιοτήτων συνεχίζεται.
Μια… προβλέψιμη καταστροφή
Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό μάθημα και για την Ευρώπη. Όσο οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να διαχωρίζουν τους ψηφοφόρους των ακροδεξιών και νεοφασιστικών κομμάτων από τα κόμματά τους, απενοχοποιώντας τους, θα τους ενθαρρύνουν να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο στην επιλογή τους. Επιπλέον, αυτό θα ωθήσει και άλλους προς αυτή την κατεύθυνση, σε υπερεθνικό και διατλαντικό επίπεδο. Μετά την εκλογική νίκη του Τραμπ, η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία είδε τα ποσοστά της να αυξάνονται σημαντικά.
Ο Τραμπ είναι λοιπόν τόσο απρόβλεπτος όσο του επιτρέπει η προβλεψιμότητα της εξουσιομανίας του. Οι Ευρωπαίοι δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται τώρα για να δικαιολογήσουν την απραγία τους ή τις μελλοντικές δυσάρεστες επιλογές τους. Η νίκη του ήταν αναμενόμενη εδώ και μήνες, αν όχι σίγουρη, και φάνταζε ως η πιο πιθανή εκδοχή. Πόσες συναντήσεις και συνόδους δεν είδαμε όπου το κύριο θέμα ήταν «η διαφαινόμενη νίκη του Τραμπ»;
Αυτό που διαφαίνεται τώρα είναι το επόμενο λάθος που ετοιμάζεται να διαπράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, επικαλούμενη την «απειλή Τραμπ» και την αλλαγή στις διατλαντικές σχέσεις. Δηλαδή, να λάβει αποφάσεις που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες και ανησυχίες της κοινωνίας, αποδίδοντας τες στην «υποχρέωση» να αντιμετωπιστούν τα νέα δεδομένα.
Ένας ακόμα γύρος περικοπών;
Πρόσφατα οι Financial Times ανέφεραν ότι η Κομισιόν σχεδιάζει να «αποχαρακτηρίσει» πόρους του Ταμείου Συνοχής και να τους κατευθύνει προς την Άμυνα, λόγω των φόβων για την αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ευρώπη. Εν τω μεταξύ, οι Ευρωπαίοι, με πρώτους τους Γερμανούς, έχουν ήδη διαθέσει δεκάδες δισεκατομμύρια για στρατιωτικές ανάγκες. Αυτό δεν θα έχει μόνο απρόβλεπτες συνέπειες για τις κοινωνίες, που έχουν υποστεί τις κρίσεις των τελευταίων ετών με στωικότητα, αλλά θα δώσει και την καλύτερη ευκαιρία στις ακροδεξιές δυνάμεις να κινδυνολογούν και να δαιμονοποιούν τη δημοκρατία.
Όλα δείχνουν ότι η παρουσία του Τραμπ προϊδεάζει τους Ευρωπαίους πολίτες για νέες «αναπόφευκτες θυσίες». Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και η εστίαση στην αμυντική βιομηχανία ήταν σχέδια που προϋπήρχαν του Τραμπ, κυρίως στα όνειρα Γάλλων «ηγεμόνων» ακόμη και πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η αλλαγή στις ΗΠΑ προσφέρεται τώρα ως δικαιολογία. Το ερώτημα είναι αν θα χρησιμοποιηθεί, καθώς οι Ευρωπαίοι παραγωγοί στρατιωτικού υλικού συνεχίζουν να εξάγουν τα προϊόντα τους σε περιοχές του πλανήτη όπου μαίνονται πόλεμοι που δεν προσελκύουν την προσοχή μας. Διότι όταν παράγεις, πρέπει και να εξάγεις.
Πηγή: Deutsche Welle –Κώστας Αργυρός
