Ο Αντώνης Τσαπατάκης είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και αθλητής που προβάλλει ένα σπουδαίο παράδειγμα σε όλο τον κόσμο με τη θέληση και τα επιτεύγματά του.
Αυτός ο αθλητής είναι ένας αγαθός «γίγαντας», ο οποίος έχει παραμείνει σε αναπηρικό αμαξίδιο από το 2006. Παρ’ όλα αυτά, δεν το έβαλε κάτω και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, πραγματοποίησε ένα όνειρο ζωής.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης: Ένα παράδειγμα για όλους μας – Η αγάπη του για το νερό, το μεγάλο του όνειρο και το ατύχημα
Στα 18 του, ο Αντώνης καθηλώθηκε σε αμαξίδιο, όμως δεν τα παράτησε – Έχει ήδη κατακτήσει δύο μετάλλια και μας δίνει μαθήματα ζωής.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Αντώνης Τσαπατάκης είναι ένας «γίγαντας» από τα Χανιά, με ύψος 1.88μ, ο οποίος αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο από το 2006.
Ακόμη και μέσω του αμαξιδίου, η παρουσία του είναι επιβλητική. Είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη ψυχική δύναμη που δεν το βάζει κάτω και καθημερινά προσφέρει μαθήματα σε όλους, ιδίως σε εκείνους που ήδη έχουν τα πάντα και θέλουν περισσότερα.
Πριν από δύο ημέρες, ο Αντώνης κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 100μ πρόσθιο SB4 στην κολύμβηση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, προσθέτοντας στον κατάλογο των επιτυχιών του το δεύτερο μετάλλιο του, καθώς είχε προηγουμένως κερδίσει το χάλκινο στο Τόκιο. Στο Λονδίνο (2012) και στο Ρίο (2016) είχε καταταγεί 4ος, αλλά δεν το έβαλε κάτω και πάλεψε μέχρι να πετύχει τους στόχους του.
Ο Χανιώτης Παραολυμπιονίκης θα μπορούσε να έχει γράψει σενάριο για ταινία. Αντίθετα, έχει συγγράψει βιβλία με ήρωα τον “Τόνι”, κάτι που είναι μια εξαιρετική αρχή.
Η ζωή του Αντώνη
Γεννήθηκε μια βροχερή ημέρα του χειμώνα του 1988 στα Χανιά, συγκεκριμένα στις 13 Ιανουαρίου. Έζησε κοντά στο κολυμβητήριο και ανέπτυξε από νωρίς μια μεγάλη αγάπη για τη θάλασσα.
Από μικρός, τον έβρισκες φορώντας βατραχοπέδιλα και μάσκα, ονειρευόμενος να γίνει βατραχάνθρωπος.
Οι γονείς του τον έγραψαν στην κολύμβηση από τα 5 του χρόνια. Στα 12 άρχισε να ασχολείται με το πόλο, επιτυγχάνοντας μάλιστα διακρίσεις στις μικρές κατηγορίες, σε έναν Ναυτικό Όμιλο που έχει μακρά ιστορία στην ανάδειξη ταλέντων.
Το ατύχημα του 2006
Ο Αντώνης μεγάλωνε και το 2005 εισήχθη στη σχολή Αστυνομίας στο Ρέθυμνο. Ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 2006, είχε ένα ατύχημα με τη μηχανή του έξω από το κολυμβητήριο των Χανίων, το μέρος όπου έμαθε να κολυμπάει.
Εκείνη τη στιγμή, όσες γνώσεις είχε αποκτήσει για το πώς να νικάει και πώς να χάνει, τέθηκαν σε δοκιμασία. Ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, με παράλυτα τα κάτω άκρα.
«Πολλοί αναρωτιούνται πώς συνέβη. Εγώ έφταιγα πλήρως, γιατί με το 18χρονο πείσμα μου, ήμουν επηρεασμένος από την υπερεκτίμηση και την επιθυμία για επιτυχία» δήλωσε εκ των υστέρων.
Η απόφαση του
Οι γονείς και οι φίλοι του ήταν εκεί από την αρχή. Έπρεπε να επιλέξει αν θα επιτρέψει στη ζωή του να τον σακατέψει ή αν θα σηκωθεί για να προχωρήσει.
«Πήρα την απόφαση να μην είμαι αδύναμος και να παλέψω. Όταν είσαι δυνατός, καταλαβαίνεις περισσότερα πράγματα για τη ζωή» σημείωσε.
Ο Αντώνης δεν εγκατέλειψε τον αθλητισμό. Ξεκίνησε να κολυμπάει ξανά το 2008, κάθε μέρα και αδιαλείπτως, βρίσκοντας καταφύγιο στο νερό.
Πλέον, όλη η Ελλάδα γνωρίζει τον Αντώνη Τσαπατάκη, τον μαχητή της ζωής με τα δύο μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Ονειρεύεται να κερδίσει και ένα χρυσό ο και να περπατήσει ξανά. Σκέπτεται μάλιστα, «το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν ξαναπερπατήσω θα είναι να χορέψω ένα πεντοζάλι». Αν και το 2009, η αξιολόγηση της Αστυνομίας αποφάνθηκε ότι δεν μπορούσε να υπηρετήσει, μετά το μετάλλιο στο Τόκιο προήχθη σε αξιωματικό του Σώματος!
«Εγώ πάτησα το γκάζι, όχι ο Θεός» είπε με σιγουριά κλείνοντας τις σκέψεις του για το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή.
Μιλώντας σε συνέντευξή του, τόνισε ότι δεν αναρωτήθηκε ποτέ «αν δεν έτρεχα…», αλλά φορούσε πάντα τη δική του πρόσθεση για τα όσα συνέβησαν. «Αναλαμβάνω την ευθύνη και συνεχίζω μπροστά σαν δυνατός άντρας» είπε, υπογραμμίζοντας τη σημασία της υποστήριξης από τους αγαπημένους του.
Από την πρώτη ημέρα, θέλησε να «ξανασταθεί» στα πόδια του, με σκοπό να ζήσει ανεξάρτητα. Χρειάστηκε περίπου 10 μήνες για να το πετύχει αυτό.
«Ο αθλητισμός είναι η πανάκεια για όλες τις δυσκολίες. Ακόμα και αν έχεις ψυχολογικά προβλήματα, το νερό και ο αθλητισμός μπορούν να σε βοηθήσουν» πρόσθεσε.
Ο φόβος που ενέπνευσε το πρώτο του βιβλίο
Ο φόβος για το άγνωστο δεν τον κατέβαλε, αλλά τον παρακίνησε να αναλάβει δράση και να καταγράψει την ιστορία του στο βιβλίο «Ο Τόνυ και ο κύριος Φόβος», το οποίο συνέγραψε σε συνεργασία με την εκπαιδευτικό Έλενα Θωίδου.
Το βιβλίο περιέχει μαθήματα που μοιράζεται μετά από κάθε αγώνα του.
Ο Αντώνης ξενιτεύεται σε σχολεία ανά την Ελλάδα, μοιράζοντας την ιστορία του στους μαθητές και σε όσους θέλουν να τον ακούσουν.
«Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να πάψω να ονειρεύομαι. Δεν θέλω κανένας να χάνει την ελπίδα του» είπε.
Ο Παραολυμπιονίκης επίσης συμμετείχε στο video clip του Γιώργου Σαμπάνη για το τραγούδι «Άργησες πολύ», στέλνοντας ένα ακόμα μήνυμα μέσω των στίχων του.
Μετά τη νίκη του στο Παρίσι, δήλωσε: «Δεν δίνω μαθήματα ζωής, απλώς υπενθυμίζω όσα έχουμε ξεχάσει. Το ασημένιο μετάλλιο είναι απλά μία ακόμη μέρα δουλειάς. Περίμενε, η ζωή συνεχίζεται και μας περιμένουν νέοι αγώνες». Το μετάλλιο το αφιερώνει σε όλη την Ελλάδα, στους γονείς του, τη σύζυγό του και σε όσους εμπνεύστηκαν από αυτόν.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης έχει κατακτήσει όχι μόνο τα μετάλλια στους Παραολυμπιακούς αλλά και διακρίσεις σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
