Η Έλλη Στάη βρέθηκε σήμερα Πέμπτη (28/11) στο «Στούντιο 4» και μίλησε για διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων η μητέρα της, η απώλεια του πατέρα της σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς και οι αντιδράσεις της απέναντι σε προσπάθειες υπονόμευσής της στον επαγγελματικό της χώρο. Εξήγησε ότι δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιες καταστάσεις.
«Δεν προλάβαιναν να συμβαίνουν πολλά, τους έπαιρνα το κεφάλι. Αυτά της καθημερινότητας νομίζω ότι τα αντιμετώπισα γρήγορα», δήλωσε η Έλλη Στάη. Ωστόσο, αναγνώρισε ότι υπήρχαν και πιο σκληρές καταστάσεις που συζητήθηκαν χρόνια αργότερα.
«Υπήρξαν εκδικητικά περιστατικά από ανθρώπους με εξουσία», πρόσθεσε. «Όταν κάποιος νεαρός συνάδελφος ή μη συνάδελφος έλεγε κάτι ενοχλητικό, αυτό ήταν εύκολο να το απορρίψεις. Ο χαρακτήρας μου δεν είχε δυσκολία σε αυτό, αλλά όταν η εξουσία σου λέει ”στοπ εδώ, εγώ βάζω φραγμό σε αυτό που κάνεις”, είναι διαφορετικό».
Η Έλλη Στάη επισήμανε ότι τέτοιες εμπειρίες είναι κοινές στον χώρο τους, λέγοντας: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει γυναίκα στον τομέα μας που να μην έχει βιώσει κάτι τέτοιο. Είμαστε ένα μεγάλο χωριό και γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις».
Αναφερόμενη στην κοινωνική πίεση που υπήρχε τότε, τόνισε: «Ήταν πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να παραδεχτεί σεξουαλική παρενόχληση. Το αντιμετώπιζες μόνος σου, δεν υπήρχαν διέξοδοι. Ίσως θα έπρεπε όλοι μαζί να μιλήσουμε για αυτό».
«Το έψαχνα συνέχεια το “χάιδεμα”»
Στη συνέχεια, η Έλλη Στάη αναφέρθηκε στην ανατροφή της από τη μητέρα της και την πρόωρη απώλεια του πατέρα της. «Μεγάλωσα με εξαιρετικές συμβουλές από τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν πολύ μικρή, οπότε δεν είχα αυτή την εμπειρία», είπε.
«Οι κοπέλες της γενιάς μου παντρεύονταν νωρίς, αλλά η μητέρα μου μου έλεγε ότι πρέπει να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου και τα υπόλοιπα έρχονται μετά. Ήταν μια γυναίκα που προσπαθούσε να κάνει περισσότερα από όσα αναμένονταν από τις γυναίκες τότε», πρόσθεσε.
«Το “μπράβο” δεν το έλεγε εύκολα, ήταν αυστηρή. Όταν παραπονιόμουν για την έλλειψη συναισθηματικής υποστήριξης, μου έλεγε να κοιτάξω τα ουσιαστικά πράγματα που έκανε για μένα. Ήθελα μια αγκαλιά παραπάνω, αλλά το έψαχνα και στους άνδρες και στις φίλες μου», εξήγησε.
Όσον αφορά τον πρόωρο χαμό του πατέρα της, η Έλλη Στάη είπε: «Τον έχασα όταν ήμουν οκτώ ετών. Είναι πολύ διαφορετικό να βιώνεις κάτι τέτοιο και διαφορετικό να μην το βιώνεις. Στα χρόνια εκείνα υπήρχε μια ντροπή γύρω από τη λέξη “ορφανό”, που έφερνε αρνητική αύρα. Δεν ήθελα καθόλου αυτή τη συμπόνια που μου έδιναν οι δάσκαλοί μας».
«Η συμπόνοια δεν είναι ωραίο συναίσθημα. Άλλο η συμπαράσταση και η αγάπη, άλλο η λύπηση», κατέληξε.
