Γύρω στο 62 μ.Χ., ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας έγραψε μια επιστολή προς τον φίλο του, Λουκίλιο, στην οποία παρουσίασε δύο επιχειρήματα υπέρ της χορτοφαγίας.
Το πρώτο επιχείρημα προερχόταν από τον Ρωμαίο φιλόσοφο Σέξτιο, ο οποίος έζησε τον πρώτο αιώνα π.Χ. και ήταν γνωστός για τον απλό τρόπο ζωής του, τον οποίο ο Σενέκας εκτιμούσε ιδιαίτερα. Όπως αναφέρει το medicalxpress.com, ο Σέξτιος υποστήριζε ότι οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν όλες τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες από την κατανάλωση φυτών.
Αυτό συνεπάγεται ότι η θανάτωση ζώων για τροφή γίνεται αποκλειστικά για την ευχαρίστηση που προσφέρει η κατανάλωση κρέατος. Ο Σέξτιος πίστευε ότι η θανάτωση ζώων για ευχαρίστηση οδηγεί τους ανθρώπους να αναπτύσσουν τη συνήθεια της σκληρότητας. Από ηθική άποψη, οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αποκτούν αυτή τη συνήθεια, επομένως δεν είναι σωστό να σκοτώνονται ζώα απλώς για την απόλαυση του κρέατος.
Αυτό το επιχείρημα διαφέρει από τα περισσότερα σύγχρονα επιχειρήματα υπέρ της χορτοφαγίας, τα οποία συχνά εστιάζουν στα δικαιώματα των ζώων, υποστηρίζοντας ότι τα ζώα αξίζουν προστασία ή ότι η θανάτωσή τους προκαλεί περιττό πόνο. Το επιχείρημα του Σέξτιου, ωστόσο, εστιάζει στο πώς η κατανάλωση κρέατος επηρεάζει τους ανθρώπους που τρώνε κρέας, προειδοποιώντας μας ότι η σκληρότητα μπορεί να επηρεάσει τον χαρακτήρα μας.
Ακόμη και αν συμφωνήσουμε ότι είναι δυνατό να αποκτήσουμε όλα τα θρεπτικά συστατικά από φυτά και ότι η σκληρότητα δεν είναι επιθυμητή, υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την εφαρμογή αυτού του επιχειρήματος. Πολλοί κρεατοφάγοι δεν συμμετέχουν στη διαδικασία θανάτωσης των ζώων που καταναλώνουν. Έτσι, οι άνθρωποι που αναπτύσσουν τη σκληρότητα είναι αυτοί που σκοτώνουν τα ζώα, όχι οι καταναλωτές.
Επιπλέον, είναι αμφισβητήσιμο αν η θανάτωση ζώων για κρέας οδηγεί πράγματι στη σκληρότητα. Ενώ η απόλαυση του να σκοτώνεις μπορεί να το κάνει, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν απολαμβάνουν τη διαδικασία θανάτωσης, αλλά μόνο την κατανάλωση των ζώων.
Το επιχείρημα της μετεμψύχωσης
Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι κάθε ψυχή μεταφέρεται από το ένα σώμα στο άλλο μετά το θάνατο, διαδικασία που ονόμαζε «μετεμψύχωση». Για παράδειγμα, όταν πεθαίνει ένας γονέας, η ψυχή του μπορεί να εισέλθει στο σώμα ενός ζώου. Αν σκοτώσετε αυτό το ζώο για τροφή, μπορεί να έχετε σκοτώσει κατά λάθος τον γονέα σας.
Μπορεί να απαντήσετε: «Δεν πιστεύω στην ψυχή» ή «δεν πιστεύω στη μετεμψύχωση». Ωστόσο, ο φιλόσοφος Sotion αντεπιχειρηματολογεί ότι, ακόμα και αν δεν πιστεύετε στη μετεμψύχωση, είναι πιθανό να είναι αληθινή. Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα ένα ζώο να φιλοξενεί την ψυχή ενός αγαπημένου προσώπου, αυτή η πιθανότητα θα έπρεπε να σας κάνει να σκεφθείτε σοβαρά την αποφυγή της κατανάλωσης κρέατος.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Sotion υποστηρίζει ότι δεν χρειάζεται να πιστέψετε στη μετεμψύχωση για να αποφύγετε το κρέας, αρκεί να σκεφθείτε ότι είναι δυνατή. Ωστόσο, ακόμη και αν πιστεύετε στη μετεμψύχωση, δεν είναι υποχρεωτικό να σταματήσετε να τρώτε κρέας. Αν υποθέσουμε ότι η μετεμψύχωση είναι αληθινή και σκοτώνετε ένα ζώο που έχει την ψυχή ενός αγαπημένου σας προσώπου, αυτό το αγαπημένο σας πρόσωπο είναι εντάξει — η ψυχή του απλώς μετακινείται σε άλλο σώμα.
Αν πιστεύετε ότι κάθε ψυχή έχει περιορισμένο αριθμό ζωών, τότε ίσως ανησυχείτε ότι τερματίζοντας τη ζωή του ζώου καταστρέφετε την ψυχή του γονιού σας, αλλά αυτό εξαρτάται από την εκδοχή της μετεμψύχωσης στην οποία πιστεύετε.
Ανεξαρτήτως της προσωπικής σας πίστης, υπάρχει κάτι πειστικό στο επιχείρημα της μετεμψύχωσης. Η ιδέα του Πυθαγόρα είναι ότι οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν πολλές ομοιότητες. Αν μια ανθρώπινη ψυχή μπορεί να εισέλθει σε ένα ζωικό σώμα, τότε οι άνθρωποι και τα ζώα πρέπει να είναι παρόμοια είδη. Αν τα ζώα είναι όντως παρόμοια με εμάς, γιατί είμαστε πρόθυμοι να σκοτώσουμε ζώα για τροφή, αλλά όχι άλλους ανθρώπους;
Η χορτοφαγία δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στον αρχαίο κόσμο, αλλά είχε κάποιους υποστηρικτές, συχνά από θρησκευτικές ομάδες, όπως οι Πυθαγόρειοι. Η κατανάλωση κρέατος, από την άλλη, συνδεόταν με θρησκευτικές πρακτικές, και υπήρχε έντονη φιλοσοφική συζήτηση γύρω από την κατανάλωση ζώων. Αυτό αποδεικνύεται από το έργο του Πορφύριου «Περί αποχής από τη ζωική τροφή» (3ος αιώνας μ.Χ.), το οποίο παρέχει περισσότερες πληροφορίες για τα αρχαία επιχειρήματα υπέρ της χορτοφαγίας.
