Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να νιώθουμε μαζί με τους άλλους, να μοιραζόμαστε συναισθήματα και να ξεπερνάμε τα όρια του εαυτού μας. Είναι μια έννοια που παραμένει σημαντική σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι συχνά αμφισβητούν τις προκαταλήψεις τους.
Η αληθινή ιστορία που ακολουθεί αναδεικνύει την ουσία της ενσυναίσθησης και μας δείχνει πώς η ταπεινότητα μπορεί να οδηγήσει σε απρόσμενες φιλίες. Το περιστατικό διαδραματίζεται σε έναν σταθμό τρένου και περιγράφεται από τον Ravi Holy, εφημέριο ενός χωριού στο Κέντ της Αγγλίας, στον Guardian.
«Τον πέρασα για ρατσιστή»
Κατά τη διάρκεια ταξιδιών με τρένο, συχνά ζητώ από τους διπλανούς μου να προσέχουν τα πράγματά μου όταν πηγαίνω στην τουαλέτα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η απάντηση είναι θετική. Ωστόσο, αυτή τη φορά, ο συνταξιδιώτης μου, ένας λευκός άντρας με ριγέ κοστούμι, φάνηκε να μην αισθάνεται άνετα με την αίτησή μου.
Η αίσθηση της ευγένειας και της συνεργασίας στην κοινωνία είναι κάτι που όλοι περιμένουμε. Όταν αυτή η προσδοκία καταρρέει, είναι σοκαριστικό. Αν και ως ιεροκήρυκας σπάνια χάνω τα λόγια μου, επανέλαβα την απάντησή του με απορία: «Δεν αισθάνεστε άνετα;». Εκείνος παρέμεινε στη θέση του, δηλώνοντας ότι η αίτησή μου τον αγχώνει, κάτι που με έκανε να υποθέσω ότι μπορεί να έχει ρατσιστικές προκαταλήψεις.
«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη»
Αν και ο άντρας αρνήθηκε ότι η φυλή μου είχε οποιαδήποτε σχέση με την αντίδρασή του, εγώ δεν τον πίστεψα. Καθώς περίμενα να ελευθερωθεί η τουαλέτα, αναρωτήθηκα γιατί δεν είχε μετακινηθεί ή ειδοποιήσει τον φρουρό αν πραγματικά πίστευε ότι ήμουν τρομοκράτης. Θα είχε αντιδράσει το ίδιο αν φορούσα το κληρικό μου κολάρο;
Όταν επέστρεψα στη θέση μου, σκέφτηκα να του εξηγήσω την παράλογη στάση του. Ωστόσο, πριν προλάβω να πω κάτι, εκείνος είπε: «Θέλω να ζητήσω συγγνώμη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό που είπα ήταν άδικο». Η ειλικρινής του συγγνώμη ήταν μια αναπάντεχη στιγμή ταπεινότητας.
«Αν κάνεις λάθος, κάνε κάτι γι’ αυτό»
Πιστεύω ότι όταν κάποιος παραδέχεται το λάθος του, όλα τα προηγούμενα λάθη του συγχωρούνται. Έτσι, τον ευχαρίστησα και του έσφιξα το χέρι, αναγνωρίζοντας την ειλικρίνειά του. Είναι σπάνιο να βλέπουμε τέτοιες στιγμές ταπεινότητας στον κόσμο μας. Η ικανότητα να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να ζητάμε συγγνώμη είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο που πρέπει να τηρούμε.
«Συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση με ποτό»
Ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με την ισλαμιστική τρομοκρατία και την αυξανόμενη απειλή από την ακροδεξιά. Ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας και συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση με ένα ποτό. Όταν μοιράστηκα αυτή την ιστορία στα κοινωνικά δίκτυα, έλαβα περισσότερα «likes» από ποτέ, κάτι που δείχνει την ανάγκη των ανθρώπων για θετικά παραδείγματα.
«Τα πιο δεξιά σχόλια»
Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι επικρίσεις. Ένας γνωστός μου, που είναι υπέρ των «αντι-ξύπνιων» ιδεών, με ρώτησε αν ζήτησα συγγνώμη, υπονοώντας ότι αποκάλεσα τον άνδρα ρατσιστή. Ένας συνάδελφος ιερέας υπερασπίστηκε τη στάση μου, λέγοντας ότι η αποδοχή της συγγνώμης του εκπλήρωσε την ηθική μου υποχρέωση.
Αναρωτήθηκα αν είχα τυφλωθεί από τις δικές μου προκαταλήψεις, υποθέτοντας ότι ο άνδρας είχε ρατσιστικά κίνητρα. Ίσως να ήταν απλώς πιο ενημερωμένος για τις σύγχρονες τρομοκρατικές τακτικές.
«Και οι δύο διαχειριστήκαμε τις σκανδάλες μας»
Είναι κατανοητό ότι οι άνθρωποι με διαφορετική φυλή μπορεί να είναι νευρικοί, όπως και ότι κάποιος που έχει σπουδάσει τρομοκρατία είναι υπερ-επιφυλακτικός. Ίσως η διδακτική στιγμή να είναι ότι και οι δύο αντιδράσαμε, αλλά καταφέραμε να διαχειριστούμε τις αντιδράσεις μας. Ίσως όταν συναντηθούμε ξανά για ποτό, να ζητήσω συγγνώμη για τις δικές μου υποθέσεις. Ίσως όλοι θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα από τη θέση του άλλου.
