Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν την πρόκληση να απαντήσουν αναλογικά στην επιθετικότητα των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Κόλπο του Άντεν, όπως επισημαίνει το National Interest σε μια ανάλυση που μπορεί να χαρακτηριστεί φιλοπόλεμη. Ο αποκλεισμός του Στενού Bab el-Mandeb από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τους πυραύλους των Χούθι έχει πλέον διαρκέσει σχεδόν εννέα μήνες.
Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έχει στείλει την τέταρτη κατά σειρά ομάδα κρούσης αεροπλανοφόρου (CSG), το USS Abraham Lincoln και τα υποστηρικτικά του πλοία, για να προστατεύσει τη διεθνή ναυτιλία στην περιοχή.
Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει επιλέξει να διατάξει το Πολεμικό Ναυτικό να αναλάβει ρίσκο, επιτρέποντας στα αμερικανικά πολεμικά πλοία να αναχαιτίσουν άμεσα επιθέσεις με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, αντί να ασχοληθεί με τις ρίζες της κρίσης, που περιλαμβάνουν και τη στρατηγική πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στο Ιράν.
Αυτή η προσέγγιση έχει ενισχύσει την Τεχεράνη, δίνοντάς της τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί και να εξοπλίζει τους Χούθι. Η αντίδραση της κυβέρνησης στην κρίση αυτή στην Ερυθρά Θάλασσα χαρακτηρίζεται ως «λογική» και «υπεύθυνη», ωστόσο η δαπάνη σπάνιων στρατηγικών πόρων και αναντικατάστατων πυρομαχικών για την αντιμετώπιση μεσαίας κλίμακας απειλών δεν ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το USS Eisenhower κατά τη διάρκεια άσκησης.
Οι ΗΠΑ άλλαξαν την παγκόσμια στρατηγική τους για την προστασία από τους Χούθι, σε βάρος των συμφερόντων τους
Τους τελευταίους εννέα μήνες, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναλάβει να υπερασπιστούν την ελευθερία της θάλασσας και το παγκόσμιο εμπορικό σύστημα από την επιθετικότητα των Χούθι. Δύο ομάδες κρούσης αεροπλανοφόρων, τα USS Gerald R. Ford και USS Dwight D. Eisenhower, βρίσκονταν ήδη στην περιοχή όταν οι Χούθι ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να επιτεθούν στη ναυτιλία που διασχίζει το Bab el-Mandeb για να υποστηρίξουν τον πόλεμο της Χαμάς κατά του Ισραήλ.
Από τότε, οι CSG Theodore Roosevelt και CSG Abraham Lincoln έχουν μεταφερθεί από τον Ειρηνικό για να σταματήσουν την αιμορραγία του παγκόσμιου ναυτιλιακού συστήματος. Με αυτόν τον τρόπο, η Ουάσινγκτον αναβάθμισε τη σημασία του Bab el-Mandeb σε επίπεδο που είναι συγκρίσιμο με τις περιοχές του Ευρωατλαντικού, της Μέσης Ανατολής και του Ινδο-Ειρηνικού – τις τρεις περιοχές όπου το Πεντάγωνο στοχεύει να διατηρεί παρουσία αεροπλανοφόρων όλο το εικοσιτετράωρο.
Υιοθετώντας μια στρατηγική άμεσης άμυνας της ναυσιπλοΐας, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν επίσης να δαπανήσουν 1 δισεκατομμύριο δολάρια από τα σπάνια πυρομαχικά τους καταρρίπτοντας πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη των Χούθι, αντί να ασχοληθούν με τις ρίζες του προβλήματος.
Στην πραγματικότητα, ο Λευκός Οίκος και το Υπουργείο Άμυνας δημιούργησαν έναν νέο «σταθμό του Άντεν», ο οποίος απαιτεί συνεχή στήριξη από το Ναυτικό, επιβαρύνοντας περαιτέρω έναν ήδη περιορισμένο στόλο.
Δικαιολογεί η απειλή των Χούθι για το 14% του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου που περνά από την Ερυθρά Θάλασσα την ημιμόνιμη διάθεση του ενός τρίτου της αμερικανικής δύναμης αεροπλανοφόρων σε εμπροσθοφυλακή; Δικαιολογεί η αρχή της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας τη δαπάνη των ίδιων όπλων που χρειάζεται το Ναυτικό για να αποτρέψει -και ενδεχομένως να κερδίσει- έναν πόλεμο εναντίον της Κίνας; Εν κατακλείδι, ήταν η απάντηση αναλογική προς τα στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής;
Ποια μπορεί να θεωρηθεί αναλογική απάντηση;
Η έννοια της «αναλογικής ανταπόκρισης» εξαρτάται από το πώς την ερμηνεύει κανείς. Ένας κοινός, αλλά λανθασμένος, ορισμός είναι ότι μια στρατιωτική απάντηση πρέπει να χρησιμοποιεί παρόμοιο επίπεδο ισχύος με αυτό που χρησιμοποιήθηκε εναντίον σας. Για παράδειγμα, αν χτυπήσουν ένα αεροπλάνο, η απάντηση είναι να χτυπήσουμε έναν πομπό. Με αυτό το κριτήριο, η αντίδραση της κυβέρνησης Μπάιντεν στην απειλή των Χούθι μπορεί να θεωρηθεί αναλογική.
Η εντολή προς το Πολεμικό Ναυτικό να αναχαιτίζει τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τους πυραύλους, καθώς και η διεξαγωγή περιστασιακών αεροπορικών επιδρομών, σίγουρα κρατάει χαμηλά τις εντάσεις και αποτρέπει την κλιμάκωση. «Είναι αναλογικό, είναι λογικό, είναι υπεύθυνο – δεν είναι τίποτα!». Ωστόσο, η αναλογικότητα ως ισοτιμία είναι ένα ψεύδος.
Στο διεθνές δίκαιο, η αναλογικότητα αφορά την αποδοχή των απωλειών μεταξύ των αμάχων και των παράπλευρων ζημιών σε σχέση με την αξία ενός στρατιωτικού στόχου, και όχι τη σχέση μεταξύ της βίας που ασκείται από τις δύο πλευρές μιας σύγκρουσης.
Σε στρατηγικό επίπεδο, το σχετικό ερώτημα είναι αν οι πόροι που δαπανούμε και το κόστος ευκαιρίας είναι ανάλογα με την αξία των αποτελεσμάτων που επιτυγχάνονται στην Ερυθρά Θάλασσα.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι σαφώς αρνητική
Παρά τις προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών να καταπολεμήσουν την απειλή των Χούθι, το Bab el-Mandeb παραμένει πολύ επικίνδυνο για πολλούς ναυτικούς, με σχεδόν 50% μείωση της ναυτιλίας συγκριτικά με πέρυσι, καθώς τα πλοία επιλέγουν να πλέουν γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Η διώρυγα του Σουέζ είδε τα έσοδά της να μειώνονται κατά 2 δισεκατομμύρια δολάρια ως αποτέλεσμα.
Αν η διασφάλιση της ελευθερίας διέλευσης μέσω της Ερυθράς Θάλασσας είναι ζωτικό συμφέρον για τις ΗΠΑ, η στρατηγική του Μπάιντεν αποδείχθηκε ανεπαρκής για να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Αν δεν είναι αρκετά σημαντική ώστε να δικαιολογεί μια πιο δυναμική αντίδραση για την επίλυση του βασικού προβλήματος, τότε σίγουρα δεν δικαιολογεί τη δέσμευση του ενός τρίτου της δύναμης αεροπλανοφόρων της Αμερικής επ’ αόριστον.
Η ανατίναξη ενός πλοίου, δείχνει πως η στρατηγική των ΗΠΑ στην Ερυθρά Θάλασσα δεν αποδίδει.
Η στρατηγική κρίνεται ως αναποτελεσματική
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει επιλέξει να ακολουθήσει μια αργή, δαπανηρή και αναποτελεσματική στρατηγική για την αντιμετώπιση της απειλής των Χούθι, επιδιώκοντας επιφανειακή αναλογικότητα στην αντίδραση. Από στρατηγική άποψη, η τρέχουσα στρατηγική δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στους εθνικούς στόχους.
Μια πιο αναλογική και πιθανώς επιτυχής προσέγγιση θα ήταν η κλιμάκωση κατά των Χούθι, ώστε να τους αφαιρεθεί η ικανότητα αντίκρουσης, ή η απελευθέρωση των Σαουδάραβων συμμάχων για να αναλάβουν δράση. Επίσης, θα μπορούσε να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα για την αποκοπή του Ιράν από τις πηγές χρηματοδότησης που παρέχει στους Χούθι. Κάθε μία από αυτές τις επιλογές θα αντιπροσώπευε μια σημαντική κλιμάκωση βραχυπρόθεσμα, αλλά θα απελευθέρωνε το Πολεμικό Ναυτικό από την επ’ αόριστον ευθύνη να καλύπτει τον σταθμό του Άντεν, σταματώντας την αργή αποστράγγιση του κρίσιμου οπλοστασίου της χώρας.
Το USS Eisenhower, το οποίο οι Χούθι ισχυρίζονται ότι χτύπησαν επανειλημμένα.
Το σημαντικό είναι η αναλογική απάντηση ή η διασφάλιση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή;
Η προσέγγιση της κυβέρνησης Μπάιντεν στην Ερυθρά Θάλασσα αντικατοπτρίζει τη νοοτροπία μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, όπως απεικονίζεται σε σειρές όπως το The West Wing. Η γενική θέση του Sorkin στο επεισόδιο A Proportional Response είναι ότι η αυτοσυγκράτηση είναι η ηθικά ανώτερη πορεία δράσης για μια υπερδύναμη όπως η Αμερική.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι διαιτητής συγκρούσεων σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά δεν πρέπει να ενεργούν αποφασιστικά για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Έτσι, όταν οι Χούθι απειλούν να αποκλείσουν μια κρίσιμη ναυτική οδό, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ αποστέλλεται, όχι για να λύσει το πρόβλημα, αλλά για να παρακολουθεί και να διασφαλίσει ότι τίποτα δεν θα ξεφύγει από τον έλεγχο. Έτσι «συμπεριφέρεσαι όταν είσαι το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο».
Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι η αποτυχία να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, με ρίσκα και κόστη που είναι δυσανάλογα σε σχέση με την αξία που αποκομίζεται. Ίσως ο επόμενος πρόεδρος θα πρέπει να εξετάσει τη «δυσανάλογη αντίδραση».
«Επίγευση»
Η αξία της «γερακίσιας» ανάλυσης του National Interest, που απουσιάζει από την ανάλυση για τον πόλεμο ή τις διαπραγματεύσεις και αποφεύγει το «δικαίωμα της βίας και προάσπισης των αμερικανικών συμφερόντων», αποκαλύπτει την παγκόσμια στρατηγική των ΗΠΑ. Είναι προφανές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεσμεύσει το 1/3 των αεροπλανοφόρων τους σε μια περιορισμένη θαλάσσια περιοχή.
Επίσης, είναι αληθές ότι οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν να κινηθούν ουσιαστικά προς τη λύση του πολέμου με κανέναν τρόπο. Ούτε προς την κατάπαυση του πυρός, ούτε προς την κλιμάκωση. Ρισκάρουν, παραμένοντας σε ομηρία μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, αγνοώντας την πολιτική περικύκλωσης της Κίνας στην οποία επιδίδονται για δεκαετίες, χωρίς να προχωρούν σε διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός ή ανταλλαγής ομήρων.
Η κριτική μπορεί να εκφράζεται υπό φιλοπόλεμη λογική, αλλά τα δεδομένα είναι ρεαλιστικά. Οι ΗΠΑ δεν κινούνται ούτε μπροστά ούτε πίσω, σχεδόν σύρονται από τις εξελίξεις, κάτι που είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο, δεσμεύοντας το 1/3 του στόλου των αεροπλανοφόρων τους που χρησιμοποιούν για την παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία τους. Αυτό φαντάζει τουλάχιστον αξιοπερίεργο, δεδομένου ότι το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ δεν συνηθίζει να αυτοσχεδιάζει.
