Η κουλτούρα και η φρασεολογία του υποψήφιου Ρεπουμπλικάνου προεδρικού υποψηφίου, Ντόναλντ Τραμπ, προκαλεί ανησυχία σε πολλούς, καθώς ενδέχεται να οδηγήσει σε μια πιο επικίνδυνη και πολεμοχαρή Αμερική, σε αντίθεση με τη Δημοκρατική υποψήφια, Κάμαλα Χάρις, η οποία είναι μαύρη, γυναίκα και πιο νέα. Ωστόσο, η ιστορία των Αμερικανών προέδρων από το 1900 και μετά αποδεικνύει ότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι παραπλανητική, καθώς οι πόλεμοι έχουν προκύψει και από πρόσωπα που φαίνονται φιλικά.
Στην πραγματικότητα, τα τελευταία 125 χρόνια, 12 Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι έχουν εμπλακεί σε 50 πολέμους και συγκρούσεις, ενώ οι Δημοκρατικοί 46 φορές. Αξιοσημείωτο είναι ότι σε παρατεταμένες συγκρούσεις, οι πρόεδροι από τα δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, συνεχίζοντας τις πολεμικές ενέργειες που ξεκίνησαν οι προκάτοχοί τους.
Για παράδειγμα, ο Δημοκρατικός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν έστειλε στρατεύματα στην Κορέα το 1950, αλλά ο Ρεπουμπλικάνος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο οποίος εξελέγη το 1952, παρέλαβε τη σκυτάλη. Παρά την υπόσχεση του Αϊζενχάουερ για νίκη, τελικά επιδίωξε μια ανακωχή, αποφεύγοντας την κλιμάκωση της σύγκρουσης. Η κατάπαυση πυρός συμφωνήθηκε το 1953.
Αν και οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι έχουν ελαφρώς περισσότερες συμμετοχές σε πολέμους, οι Δημοκρατικοί είναι οι πρόεδροι με τις περισσότερες αθροισμένες συμμετοχές σε πολεμικές συγκρούσεις. Ο Μπαράκ Ομπάμα, για παράδειγμα, είναι ο πρόεδρος κατά τη διάρκεια της θητείας του οποίου οι ΗΠΑ συμμετείχαν σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις, ακολουθούμενος από τον Τζο Μπάιντεν και τον Γούντροου Ουίλσον.
Μετά τη δεκαετία του 1960, οι Δημοκρατικοί πρόεδροι αποδείχθηκαν πιο επιθετικοί, ξεκινώντας ή διατηρώντας σημαντικές συγκρούσεις στην Ασία και την Ευρώπη. Ιδιαίτερα μετά το 1989, οι Δημοκρατικοί υιοθέτησαν μια καταστροφική “φιλελεύθερη ηγεμονία” μετά την ήττα της ΕΣΣΔ, όπως την αποκαλεί ο πολιτικός επιστήμονας Τζον Μιρσχάιμερ. Αυτή η φιλελεύθερη προσέγγιση απέτυχε, οδηγώντας σε πολιτικές που δημιούργησαν χάος, όπως στη Μέση Ανατολή, και οδήγησαν σε τεταμένες σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ενώ ορισμένες στρατιωτικές επεμβάσεις μπορεί να θεωρούνται δικαιολογημένες, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι περισσότερες αποφάσεις των προέδρων για πολεμικές επεμβάσεις έχουν προκαλέσει σοβαρές ανθρωπιστικές κρίσεις. Ενδεικτικά, οι επεμβάσεις στο Μεξικό τη δεκαετία του 1910, η δίωξη των Ινδιάνων, η επέμβαση στη Ρωσία το 1920, καθώς και οι πολέμοι στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν, κατέδειξαν τις καταστροφικές συνέπειες των στρατιωτικών δράσεων.
Σήμερα, στον πόλεμο στην Ουκρανία, η ρωσική εισβολή σε ξένη χώρα είναι προφανής, αλλά η αμερικανική εμπλοκή είναι επίσης αναμφισβήτητη, όπως και η στήριξη του Λευκού Οίκου στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια των πρόσφατων συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή.
Νεοσυντηρητικοί όπως ο Ουίλιαμ Κρίστολ και ο Ρόμπερτ Κάγκαν, οι οποίοι υποστήριξαν τις αμερικανικές εισβολές επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, αποχώρησαν από το διοικητικό συμβούλιο της Washington Post λόγω της μη στήριξης της Κάμαλα Χάρις για την προεδρία. Έτσι, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν είναι πια το μόνο επιθετικό κόμμα, καθώς πολλοί έχουν μετακομίσει στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο Κρίστολ και Κάγκαν παραμένουν αμετανόητοι υποστηρικτές της εισβολής στο Ιράκ, και η Χάρις έχει βρει κοινούς στόχους με τον πρώην αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι και την κόρη του, Λιζ Τσέινι, που επίσης είναι γνωστή για τις πολεμικές της θέσεις.
Συνοψίζοντας, η εκλογή της Κάμαλα Χάρις μπορεί να μην είναι απαραίτητα ευνοϊκή για την ειρήνη, καθώς και τα δύο κόμματα φαίνεται να επιβεβαιώνουν τα λόγια του στρατηγού Ρόμπερτ Λη: «Είναι καλό που ο πόλεμος είναι τόσο τρομερός. Διαφορετικά, θα μας άρεσε πάρα πολύ». Δυστυχώς, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί το αποδεικνύουν με διαφορετική ένταση ανά περιόδους.
