Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τις συνεχείς χωρισμούς της Στεφανίας Γουλιώτη

Λεωφόρος Συγγρού, Σάββατο πρωί, γύρω στις 11. Περνάω με το αυτοκίνητο από τη Στέγη, λίγες ώρες πριν την έναρξη της παράστασης “The Second Woman” από τις Nat Randall και Anna Breckon. Στη συγκεκριμένη παράσταση, η Στεφανία Γουλιώτη θα χωρίσει 100 φορές από 100 διαφορετικούς παρτενέρ—άνδρες ή άτομα που δεν ανήκουν στη δυαδική κατηγορία—σε διάστημα 24 ωρών. Σκέφτομαι δυνατά: «Τι να κάνει άραγε η Στεφανία τώρα;» Αναρωτιέμαι πώς προετοιμάζεται κάποιος για ένα τόσο απαιτητικό εγχείρημα.

Η παράσταση διαδραματίζεται σε ένα ροζ δωμάτιο-κουτί, όπου το ζευγάρι αλληλεπιδρά, ενώ δίπλα μια οθόνη προβάλλει την live κινηματογράφησή της, αλά Rothko. Η Στεφανία, όπως η Μαρίνα Αμπράμοβιτς στο “The Artist Is Present”, αρχίζει κάθε σεκάνς με την πλάτη γυρισμένη, χωρίς να γνωρίζει ποιος θα μπει στο δωμάτιο, καθώς δεν έχει προηγηθεί καμία πρόβα με τους συμμετέχοντες! Η πόρτα ανοίγει και κάποιος διαφορετικός μπαίνει μέσα, την πλησιάζει και εκείνη γυρνά για να τον αντικρίσει για πρώτη φορά. Το αν θα δει έναν εντελώς άγνωστο ή κάποιον κοντινό της είναι εξίσου πιθανό, και αυτή η αγωνία τη ζούμε κι εμείς παρακολουθώντας από κάτω.

Η παράσταση αποτυπώνει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, καθώς οι συμμετέχοντες προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα, που περιλαμβάνει διαφορετικά φύλα, ηλικίες, επαγγέλματα, τάξεις και εθνικότητες. Ο διάλογος, αν και κοινός σε πολλά σημεία, αφήνει χώρο στον κάθε παρτενέρ να δημιουργήσει μια μοναδική προσωπικότητα για τον ήρωά του, με αποτέλεσμα η δυναμική να χτίζεται από το μηδέν και να εκτοπίζεται χορευτικά με το Taste of Love μέχρι να σβήσει όταν η πόρτα κλείνει και ο επόμενος παρτενέρ ετοιμάζεται να μοιραστεί τις σκέψεις του.

Η συναισθηματική ισορροπία ανάμεσα στην ελπίδα και τη ματαιότητα

Η Στεφανία Γουλιώτη, με την εξαιρετική της ικανότητα να διατηρεί το ρυθμό, αντιμετωπίζει κυρίως ερασιτέχνες, δηλαδή κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι καλούνται να διαχειριστούν ένα συναισθηματικό και ερμηνευτικό χείμαρρο. Το ζευγάρι τρώει νουντλς και πίνει ουίσκι, με τη Στεφανία να εκφράζει την αγάπη της, ενώ ο παρτενέρ της απαντά με την πιο δύσκολη ατάκα: «Ναι, είναι αλήθεια, όντως μ’ αγαπάς». Η Στεφανία δεν είναι καθόλου Second Woman σε αυτή τη διαδικασία, καθώς διατηρεί με συνέπεια την ένταση και το ρυθμό.

Η μαγεία της επανάληψης

Είναι απορίας άξιο πώς μπορείς να παρακολουθείς την ίδια σκηνή συνεχώς χωρίς να βαρεθείς. Καθώς βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι βαθύτερα και δημιουργείς οικειότητα με το κείμενο και την κατάσταση. Εθισμός. Δεν ήταν απλώς η FOMO, αλλά η αδυναμία να μην είσαι παρών—να κοιμηθείς ενώ η παράσταση συνεχίζεται. Έτσι, κατέληξα να λέω στις 4 το ξημέρωμα: “Τι, θα πάμε να κοιμηθούμε και θα αφήσουμε τη Στεφανία μόνη;”

Η Στεφανία, ωστόσο, δεν ήταν μόνη. Η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη κατά τη διάρκεια του slot 02:00-04:00. Όταν επέστρεψα την Κυριακή, ένιωθα τύψεις που χρειάστηκα ύπνο και έχασα τον χωρισμό της με τον Μάκη Παπαδημητρίου. Αναρωτιόμουν πώς αντέχει να πετάει τα νουντλς στο κεφάλι των παρτενέρ της και τι απαντούν όταν τους ρωτά αν τη θεωρούν αρκετή.

Η παράσταση, αν και έχει κωμικά στοιχεία, δεν είναι κωμωδία. Τα στιγμιότυπα που προκαλούν γέλιο προκύπτουν από την οικειότητα και την καλή γνώση της στιχομυθίας. Ένα απλό κούνημα του κεφαλιού ή μια παύση αρκούν για να αποκαλύψουν την χημεία του ζευγαριού. Οι παρτενέρ κάνουν meta σχόλια που ενισχύουν την αλληλεπίδραση και την αίσθηση της πραγματικότητας.

Ένα πείραμα ανθρώπινων σχέσεων

Το “The Second Woman” είναι ένα πείραμα που δεν αφορά μόνο τους ηθοποιούς, αλλά και τους θεατές. Στο πρώτο επίπεδο, αποτυπώνεται η μοναδικότητα των ανθρώπινων σχέσεων, καθώς οι χαρακτήρες δημιουργούν μια συνθήκη που δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η Βιρτζίνια ακολουθεί το κείμενο, αλλά η ερμηνεία της Στεφανίας προσαρμόζεται ανάλογα με τον παρτενέρ της.

Στο δεύτερο επίπεδο, οι θεατές νιώθουν την ανάγκη να νοιαστούν για τη Στεφανία, που ερμηνεύει για 24 συνεχόμενες ώρες. Η αλληλεπίδραση με 100 διαφορετικούς άντρες σε 24 ώρες είναι ένα ισχυρό σχόλιο για τη σημερινή πατριαρχική κοινωνία. Όσο οι θεατές παρακολουθούν, αναρωτιούνται πώς νιώθει μια γυναίκα όταν την ακουμπάει κάποιος χωρίς τη θέλησή της, και αυτή η σκέψη είναι ίσως το πιο δυνατό στοιχείο της παράστασης.

Στεφανία Γουλιώτη, σε ευχαριστούμε για την εμπειρία

Θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε «Τι να κάνει τώρα η Στεφανία» και θα νιώθουμε μια υπερβατική σύνδεση μαζί της, καθώς και με όσους μοιραστήκαμε αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία. Δυστυχώς, η παράσταση ολοκληρώθηκε. Ήρθε το τέλος του κόσμου; Όχι, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου!