Ο Αντώνης Αλεξανδρής απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 102 ετών, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά. Ήταν ο τελευταίος από τους ανθρώπους που η ζωή τους επηρεάστηκε βαθιά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γεννημένος το 1922 στο Σκουτάρο της Βόρειας Λέσβου, ο Αντώνης υπήρξε κρατούμενος στα στρατόπεδα Stein Krems και Bernau. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, φυλακίστηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, από όπου μεταφέρθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα οποία κατάφερε να επιβιώσει.
Μετά την απελευθέρωση, βίωσε τον εμφύλιο πόλεμο. «Έτσι έπρεπε είπαν. Δεν ξέρω πια…» ανέφερε όταν μιλούσε για εκείνες τις δύσκολες μέρες. Επέστρεψε από τον πόλεμο με αναπηρία, αλλά ποτέ δεν έχασε την ελπίδα του.
Ο Αντώνης συμμετείχε ανελλιπώς σε όλες τις παρελάσεις μέχρι και πριν την πανδημία του κορωνοϊού, κρατώντας το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου της Λέσβου. Η τελευταία του παρέλαση ήταν στις 28 Οκτωβρίου 2019, όπου τον υποδέχθηκαν ο τότε δήμαρχος Μυτιλήνης, Στρατής Κύτελης, και ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, Κώστας Μουτζούρης.
«Τα κατάφερες, κυρ Αντώνη. Μια χαρά είσαι» του είχαμε πει μετά την παρέλαση. «Ήμασταν πολλοί κάποτε… Θύματα για τη σημαία και την πατρίδα. Τώρα απόμεινα μοναχός. Τελειώσαμε…» είχε δηλώσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εκφράζοντας τη μοναξιά του.
«Ο χάρος είναι φίλος μου πια»
Τα τελευταία χρόνια, καθώς συμμετείχε μόνος στις παρελάσεις, ο δήμαρχος τον οδηγούσε στην εξέδρα των επισήμων. Όταν τον ρωτήσαμε πώς κατάφερε να φτάσει σε αυτή την ηλικία μετά από όλα όσα πέρασε, απάντησε: «Ο χάρος είναι φίλος μου πια. Ξέρεις πόσες φορές συναντηθήκαμε και με ξεπέρασε; Αλλά πού ‘σαι…» και συνέχισε με χιούμορ: «Πίνω και κανένα ούζο πότε πότε… Τσιγάρο δεν έβαλα στο στόμα μου όλα μου τα χρόνια, αλλά ούζο έχω πιει και τρία-τέσσερα λιμάνια».
«Άμα έχω φύγει του χρόνου, να πάρετε δυο νέοι το λάβαρο και να το περάσετε στην προκυμαία. Να ησυχάσουν οι ψυχές όλων. Άντε γεια τώρα. Και να αντέχετε. Όλα τα μπορούμε…» ήταν τα τελευταία του λόγια.
Ο κυρ Αντώνης, ο τελευταίος μιας δρακογενιάς, θα μείνει στη μνήμη μας ως σύμβολο αντοχής και θάρρους. Στην επόμενη παρέλαση, ας βγουν δύο νέοι μπροστά με το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου της Λέσβου, όπως επιθυμούσε ο κυρ Αντώνης, ώστε να ησυχάσουν οι ψυχές όλων, και να βρει και η δική του ψυχή την ηρεμία.
