«Ποτέ μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ σοβαρά. Αν το κάνεις, θα καταλήξεις να γράφεις μόνο ανοησίες».
Η σκηνική του παρουσία είναι τόσο μοναδική που δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο μεταξύ του και του κοινού. Με εκστατικούς ρυθμούς, ασυνήθιστη κινησιολογία και σκοτεινές ατμόσφαιρες, ο Eddie Dark, με το λευκό χρώμα στο πρόσωπό του και τα μαύρα μάτια και χείλη, μιλά για τον θάνατο, τον έρωτα και το άγχος που τον κατακλύζει, πίσω από μια φιγούρα που μοιάζει να έχει βγει από ταινία τρόμου.
Από μικρός, ο Eddie είχε την τάση να ζωγραφίζει τη ζωή του μέσα από κόμικς, προσπαθώντας να την κατανοήσει. Ωστόσο, η ανάγκη του να εκφράσει τον βαθύτερο εαυτό του μετατράπηκε σε μουσική και στίχους.
Ο Eddie νιώθει σαν ένας ξεχασμένος rockstar που επιβιώνει σε μια κοινωνία που αναζητά τους ανθρώπους που θα έρθουν στην επιφάνεια και θα τα ανατρέψουν όλα. Μέσα από τους στίχους και τα κομμάτια του, αναβλύζει μια οργή, θυμό και ματαίωση. Κινείται στον κόσμο του freak wave pop και επιθυμεί μια εγχώρια εναλλακτική σκηνή που δεν θα αποτελείται από καλλιτέχνες, αλλά από μικρές βόμβες μαζικής καταστροφής. Παρόλο που δεν θέλει να παίρνει τον εαυτό του σοβαρά, κρύβει μέσα του μια ανάγκη να κάνει τη ζωή του πιο δύσκολη.
Πες μας για την ενασχόλησή σου με τα κόμικς και πώς προχώρησες στη μουσική.
Eddie Dark: Από πολύ μικρός, αγαπούσα να διηγούμαι ιστορίες, αλλά σπάνια κάποιος είχε διάθεση να τις ακούσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μένουν μέσα μου, με κίνδυνο να αρρωστήσω αν δεν έκανα κάτι. Ο μόνος τρόπος για να βρω διέξοδο για αυτές τις ιστορίες ήταν τα κόμικς.
Η δυνατότητα να χρησιμοποιώ μόνο ένα στυλό και ένα τετράδιο για να εκφραστώ ήταν απελευθερωτική. Αν ήμουν πολύ προβληματισμένος, απλά δημιουργούσα ένα μονοσέλιδο στριπ για το θέμα και ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα.
Έτσι ζωγράφιζα τη ζωή μου και αυτό με βοηθούσε να την κατανοήσω, δημιουργώντας μια καρικατούρα του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου, που μου επέτρεπε να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά και να μην τα παίρνω τόσο σοβαρά.
Η στροφή στη μουσική προήλθε τα τελευταία δύο χρόνια, καθώς τα κόμικς που έφτιαχνα γίνονταν όλο και πιο απαισιόδοξα. Έπρεπε λοιπόν να βρω έναν νέο τρόπο έκφρασης για να ξεφύγω από τον βούρκο που είχα δημιουργήσει. Η μουσική φάνηκε να είναι η πιο εύκολη λύση.
Ποιος είναι ο Νίκος πίσω από τον Eddie Dark; Βρίσκεις κοινά στοιχεία μεταξύ του εαυτού σου και της καλλιτεχνικής σου περσόνας;
Δυστυχώς, δεν θυμάμαι πια. Ο Eddie δεν αφήνει τον Νίκο να βγει προς τα έξω. Αλλά αν θέλετε να μάθετε, αρκεί να δώσετε προσοχή στους στίχους.
Πώς προέκυψε το όνομα;
Ήθελα να κοροϊδέψω ονόματα όπως το “Sid Vicious” και έτσι προέκυψε το Eddie Dark.
Η φιγούρα σου έχει επηρεαστεί από ταινίες, μουσική ή κάτι που φανταζόσουν όταν δημιουργούσες κόμικς;
Η φιγούρα του Eddie είναι κυρίως εμπνευσμένη από ταινίες, ειδικότερα από το “The Phantom of the Paradise”. Επίσης, όταν ήμουν 6 χρονών, η μητέρα μου μου έδειξε το κόμικ “Το Κοράκι”, που ίσως να έχει επηρεάσει τη δημιουργία του χαρακτήρα.
Φοβάσαι το σκοτάδι ή το θεωρείς πηγή έμπνευσης;
Ο φόβος του σκοταδιού σημαίνει ότι ζεις μόνο στο φως, κάτι που μπορεί να σε τυφλώσει.
Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μέρος στην Αθήνα που σε εξιτάρει;
Έχω εξερευνήσει κάθε γωνιά της Αθήνας πάνω από εκατό φορές. Νύχτα, μέρα, χειμώνα, καλοκαίρι… Μόνο οι άνθρωποι της με εξιτάρουν τελικά.
Οι στίχοι σου περιέχουν έντονα στοιχεία μελαγχολίας και ματαίωσης. Συμβαδίζουν με την ψυχολογία σου;
Είναι ωραίο να είσαι μελαγχολικός, αλλά νομίζω ότι απλά είμαι θλιμμένος πλέον. Η διαφορά είναι ουσιαστική.
Σε τρομάζει περισσότερο η απώλεια του θανάτου ή η απώλεια ενός έρωτα;
Υπάρχει διαφορά;
Αν μπορούσες να συνεργαστείς με έναν καλλιτέχνη που έχει πεθάνει, ποιος θα ήταν;
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά θα έλεγα τον Lou Reed με απόλυτη βεβαιότητα.
Έχεις δηλώσει ότι είσαι rockstar σε μια εποχή που δεν χρειάζεται rockstars. Ίσως τελικά χρειάζονται;
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, ο Eddie Dark είναι μια παρωδία ενός rockstar, δεν είναι πραγματικός rockstar. Μέχρι τώρα πίστευα ότι δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο και ήταν απλά ένα “meta” αστείο, αλλά τελευταία παρατηρώ ότι αυτή η περσόνα έχει ενοχλήσει πολλούς που θα έπρεπε να ενοχληθούν.
Έτσι, ναι, η κοινωνία χρειάζεται και άλλους rockstars. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με θράσος που θέλουν να ανατρέψουν τα πάντα. Άτομα που δεν κάνουν μουσική γιατί θέλουν να είναι μουσικοί, αλλά γιατί θέλουν να φωνάξουν σε ένα μικρόφωνο και να σπάσουν τα ηχεία. Ελπίζω να υπάρξουν και άλλα projects με αυτή τη νοοτροπία. Θέλω μια εναλλακτική μουσική σκηνή γεμάτη μικρές βόμβες μαζικής καταστροφής, όχι καλλιτέχνες.
Υπάρχει χώρος για ρομαντικούς και μουσικούς ανθρώπους το 2024;
Κανένας πραγματικά ρομαντικός δεν θα ήθελε να βρίσκεται εδώ. Οπότε, το αν υπάρχει χώρος δεν με αφορά.
Το άγχος είναι ένα συναίσθημα που σε καθορίζει; Υπάρχει κάτι που σε βοηθά να χαλαρώνεις;
Το άγχος είναι η ζωή μου. Ξυπνάω αγχωμένος και κοιμάμαι αγχωμένος. Γεννήθηκα με άγχος και θα πεθάνω με αυτό. Δεν έχω βρει τίποτα που να με χαλαρώνει.
Τι σου δίνει περισσότερη ενέργεια στην καθημερινότητά σου;
Η ανεξήγητη ανάγκη να κάνω τη ζωή μου πιο περίπλοκη.
Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έχουν δώσει και σου έχει αλλάξει τη ζωή;
«Ποτέ μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ σοβαρά. Αν το κάνεις, θα γράφεις μόνο ανοησίες».
Ο 10χρονος εαυτός σου τι θα σου έλεγε για όσα έχεις καταφέρει;
Νομίζω ότι απλά θα μου έλεγε «ευχαριστώ».
Δώσε μας μια γεύση για το νέο δίσκο που έρχεται.
Ο καινούργιος δίσκος είναι πολύ διαφορετικός από τον προηγούμενο. Είναι πολύ πιο «βαρύς» και θυμωμένος. Είχα την τύχη να γνωρίσω ένα ιδιαίτερο άτομο που με άλλαξε ολοκληρωτικά ως μουσικό. Λειτούργησε σαν μούσα και μου αποκάλυψε τη μουσική που θέλω πραγματικά να κάνω. Ανυπομονώ να τον μοιραστώ με τον κόσμο και πιστεύω ότι θα μείνει περισσότερο από ικανοποιημένος.
