Ο λόφος του Λυκαβηττού είναι ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία της Αθήνας, που κυριαρχεί πάνω από τη γειτονιά της Δεξαμένης στο Κολωνάκι. Είναι ένα πραγματικό στολίδι στο κέντρο της πόλης, προσφέροντας εκπληκτική θέα προς τη θάλασσα και προσελκύει καθημερινά εκατοντάδες επισκέπτες που αναζητούν ένα ήσυχο καταφύγιο.
Η ιστορία του «Μικρού Λυκαβηττού»
Αν και ο Λυκαβηττός είναι πολύ γνωστός, η ιστορία του κρύβει και κάποιες λιγότερο γνωστές πτυχές. Λίγοι γνωρίζουν ότι υπάρχει και ένας δεύτερος λόφος, γνωστός ως «Μικρός Λυκαβηττός» ή «Σχιστή Πέτρα».
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, ο λόφος του Λυκαβηττού ήταν σχεδόν άγονος, ενώ η περιοχή του Κολωνακίου καλυπτόταν από αγρούς, αμπελώνες και στάνες βοσκών. Το 1831, ο γνωστός αρχιτέκτονας Σταμάτης Κλεάνθης ξεκίνησε την λατόμευση του Λυκαβηττού, έχοντας προγραμματίσει το πρώτο σχέδιο πόλης της Αθήνας.
Ο Σταμάτης Κλεάνθης είχε αποκτήσει μια μεγάλη έκταση που ονομαζόταν «Μικρός Λυκαβηττός». Εκεί ίδρυσε ένα «λιθοτομείο», μια πρακτική που ακολούθησαν και άλλοι αργότερα. Οι πλαγιές του λόφου έγιναν στόχος εκμετάλλευσης, καθώς η πέτρα του ήταν πολύτιμη για κατασκευές.
Το όνομα του λόφου, Σχιστή Πέτρα, αντικατοπτρίζει την εκτενή λατόμευση που υπήρξε στην περιοχή. Η εκσκαφή είχε ως αποτέλεσμα να φαίνεται ότι ο λόφος είχε “σχιστεί”, δημιουργώντας έναν κύριο βράχο με ψηλή κορυφή και έναν μικρότερο δίπλα του.
Η εξόρυξη πέτρας από τον λόφο σταμάτησε οριστικά το 1960, καθώς οι γεωλογικές αλλαγές στην περιοχή οδήγησαν σε εκτεταμένη λατόμευση και σε νέες ρυμοτομίες. Σήμερα, ο παλιός «Μικρός Λυκαβηττός» έχει περιοριστεί σε μια έκταση που αντιστοιχεί σε ένα οικοδομικό τετράγωνο, περιβαλλόμενο από τις οδούς Λυκαβηττού, Δημάκη, Χερσώνος και Αναγνωστοπούλου.
