Ήταν λίγο μετά τις 5 το απόγευμα και περπατούσα στη λεωφόρο Κηφισίας, κοντά στους Αμπελοκήπους. Ο δρόμος ήταν ακόμη κλειστός και οι τελευταίοι δρομείς από τον Μαραθώνα έφταναν σιγά-σιγά.
Η προσοχή μου εστιάζει σε έναν άνδρα ντυμένο σαν αρχαίος Έλληνας. Κρατάει μια ασπίδα, ένα σπαθί και φοράει περικεφαλαία. Σκέφτηκα: «Πρέπει να τον προλάβω». Παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερα αθλητικός τύπος, καταφέρνω να τον φτάσω.
Δεν ήμουν σίγουρος αν ο 73χρονος Ιδομενέας Αβραμάκης ήταν ο τελευταίος δρομέας, οπότε τον ρώτησα: «Έχετε άλλους πίσω σας;».
«Δεν κοιτώ ποτέ πίσω», μου απαντά, κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως στάση ζωής. Συνεχίζουμε να τρέχουμε, εκείνος ξυπόλητος και εγώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Με ρωτά το όνομά μου και αρχίζουμε να συζητάμε.
Πώς αισθάνεστε τώρα που πλησιάζετε στον τερματισμό;
«Είμαι κουρασμένος λόγω ενός τραυματισμού στο πόδι μου από ένα τροχαίο. Δεν μπορώ να τρέξω όπως παλιά. Ωστόσο, συγκινούμαι βλέποντας τον κόσμο να με χαιρετά και να με χειροκροτεί. Αυτά τα συναισθήματα είναι μοναδικά και δεν τα καταλαβαίνεις αν δεν τα ζήσεις».
Προπονείστε καθημερινά;
«Προπονούμαι μέρα παρά μέρα, από δυόμιση έως τρεις μισή ώρες».
Ποιο είναι το μότο σας;
«Τρέχα, μη σε τρέχουν».
Καθώς συνεχίζουμε την πορεία μας, δύο κοπέλες μας προσπερνούν και λένε στον Ιδομενέα ότι «τον έψαχναν».
Αναρωτιέμαι αν πονάνε τα πόδια του, οπότε δεν διστάζω να ρωτήσω. «Πάντα τρέχω ξυπόλητος, ακόμα και στην προπόνηση. Στην αρχή αισθάνεσαι πόνο στους μύες που δεν έχουν συνηθίσει, αλλά με λίγη υπομονή, το πολύ σε τρεις μήνες, το συνηθίζεις», απαντά.
Φτάνουμε σιγά-σιγά στο Καλλιμάρμαρο, όπου ο κόσμος τον υποδέχεται με χειροκροτήματα. Άλλοι φωνάζουν «μπράβο», άλλοι «συγχαρητήρια», ενώ κάποιος απλά φωνάζει το όνομά του.
Εγώ παραμένω δίπλα του καθώς πλησιάζουμε στην απονομή των μεταλλίων και συνεχίζουμε τη συζήτησή μας.
Ιδομενέας Αβραμάκης: «Ήμουν έναν μήνα έξω από τον κόσμο σας»
Καθώς άλλαζε ρούχα και έβγαζε τη στολή του, μου την έδειξε λέγοντας: «Την έχω 18 χρόνια και είναι σε άριστη κατάσταση. Άρχισα να τη φοράω όταν ζωντάνεψα ξανά». Ο Ιδομενέας Αβραμάκης πριν από 18 χρόνια είχε πέσει σε κώμα λόγω ενός ιατρικού ατυχήματος. «Ήμουν έναν μήνα έξω από τον κόσμο σας», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Μετά την προπόνησή του, τον ρώτησα για τις ασχολίες του στην καθημερινότητά του. «Είμαι ένας φτωχός συνταξιούχος. Μου αρέσει να παίζω μουσική, να τραγουδώ, να κολυμπώ στη θάλασσα χειμώνα-καλοκαίρι και να ανεβαίνω στα βουνά».
Ο Ιδομενέας Αβραμάκης σίγουρα τερμάτισε πρώτος στην καρδιά μας.
