Οι περισσότεροι από εμάς πιθανώς έχουμε συνδέσει τις φωτογραφίες με το χαμόγελο. Ίσως είναι επειδή πιστεύουμε ότι δείχνουμε καλύτερα όταν η κάμερα καταγράφει μια πιο ωραία πλευρά μας.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι μια χαμογελαστή φωτογραφία αντικατοπτρίζει την ευημερία μας, μια αρκετά κοινή σκέψη τώρα που τα κοινωνικά δίκτυα μετριάζονται. Αν όμως έχουμε στα χέρια μας παλιές φωτογραφίες του 19ου ή του 20ου αιώνα, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι τότε δεν ήταν έτσι. Αλλά γιατί αυτό; Γιατί οι άνθρωποι, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, δεν χαμογελούν σε παλιές φωτογραφίες;
Περιέργως, σε παλιές φωτογραφίες τα θέματα, ανεξάρτητα από την ηλικία, την κοινωνική τάξη, το φύλο, την περίσταση ή την ψυχολογική τους κατάσταση, δεν χαμογέλασαν ποτέ.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο κενό. Ακόμα και στα λίγα ταξίδια που αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες, δεν χαμογέλασαν.
Τι συνέβαινε όμως στην πραγματικότητα; Σύμφωνα με μια θεωρία, εκείνη την εποχή τα γυμνά δόντια θεωρούνταν σημάδι απρέπειας. Πίστευαν το ίδιο πράγμα στη βικτωριανή εποχή. Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση. Οι περισσότεροι έκρυβαν τα δόντια τους επειδή ήταν άσχημα και γι’ αυτό απέφευγαν να τα δείξουν.
Μια άλλη θεωρία που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί δεν χαμογελούν στις παλιές φωτογραφίες», «φορτώνει» στις κάμερες τη σοβαρότητα που επικρατούσε στις παλιές φωτογραφίες.
Οι κάμερες της εποχής πήραν τον χρόνο τους για να εστιάσουν, να απαθανατίσουν και τελικά να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό δεν απαιτούσε μόνο χρόνο, αλλά και απόλυτη ησυχία.
Το χαμόγελο μειώνει τις πιθανότητες να παραμείνει το πρόσωπο εντελώς ακίνητο κατά τη διάρκεια της λήψης, και επειδή αυτό θα χρειαζόταν πολύ χρόνο, ήταν προφανώς δύσκολο για τα άτομα να κάνουν την παραμικρή κίνηση.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι που πόζαραν για τη φωτογραφία ήταν «εξαντλημένοι». Ο χρόνος που έπρεπε να καθίσουν ακίνητοι ήταν αντικειμενικά αρκετός για να χάσουν την υπομονή τους, κάτι που φυσικά άλλαξε με τις νέες κάμερες που εμφανίστηκαν μετά το 1900.
Τέλος, σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η φωτογραφία μιμήθηκε την τέχνη. Στους πίνακες, η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που απεικονίζονταν δεν χαμογελούσαν. Είχαν το ίδιο σοβαρό στυλ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες και αυτό μας φαίνεται τόσο περίεργο.
Τα έργα τέχνης, εκτός από δυσεύρετα, κοστίζουν περισσότερο και χρειάστηκαν ακόμη περισσότερο χρόνο για την παραγωγή τους. Στη συνέχεια έφτασε η φωτογραφία για να κάνει το πορτραίτο μια ευκολότερη και πολύ πιο προσιτή λύση για τον απλό άνθρωπο.
Οι περισσότεροι από εμάς πιθανώς έχουμε συνδέσει τις φωτογραφίες με το χαμόγελο. Ίσως είναι επειδή πιστεύουμε ότι δείχνουμε καλύτερα όταν η κάμερα καταγράφει μια πιο ωραία πλευρά μας.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι μια χαμογελαστή φωτογραφία αντικατοπτρίζει την ευημερία μας, μια αρκετά κοινή σκέψη τώρα που τα κοινωνικά δίκτυα μετριάζονται. Αν όμως έχουμε στα χέρια μας παλιές φωτογραφίες του 19ου ή του 20ου αιώνα, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι τότε δεν ήταν έτσι. Αλλά γιατί αυτό; Γιατί οι άνθρωποι, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, δεν χαμογελούν σε παλιές φωτογραφίες;
Περιέργως, σε παλιές φωτογραφίες τα θέματα, ανεξάρτητα από την ηλικία, την κοινωνική τάξη, το φύλο, την περίσταση ή την ψυχολογική τους κατάσταση, δεν χαμογέλασαν ποτέ.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο κενό. Ακόμα και στα λίγα ταξίδια που αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες, δεν χαμογέλασαν.
Τι συνέβαινε όμως στην πραγματικότητα; Σύμφωνα με μια θεωρία, εκείνη την εποχή τα γυμνά δόντια θεωρούνταν σημάδι απρέπειας. Πίστευαν το ίδιο πράγμα στη βικτωριανή εποχή. Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση. Οι περισσότεροι έκρυβαν τα δόντια τους επειδή ήταν άσχημα και γι’ αυτό απέφευγαν να τα δείξουν.
Μια άλλη θεωρία που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί δεν χαμογελούν στις παλιές φωτογραφίες», «φορτώνει» στις κάμερες τη σοβαρότητα που επικρατούσε στις παλιές φωτογραφίες.
Οι κάμερες της εποχής πήραν τον χρόνο τους για να εστιάσουν, να απαθανατίσουν και τελικά να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό δεν απαιτούσε μόνο χρόνο, αλλά και απόλυτη ησυχία.
Το χαμόγελο μειώνει τις πιθανότητες να παραμείνει το πρόσωπο εντελώς ακίνητο κατά τη διάρκεια της λήψης, και επειδή αυτό θα χρειαζόταν πολύ χρόνο, ήταν προφανώς δύσκολο για τα άτομα να κάνουν την παραμικρή κίνηση.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι που πόζαραν για τη φωτογραφία ήταν «εξαντλημένοι». Ο χρόνος που έπρεπε να καθίσουν ακίνητοι ήταν αντικειμενικά αρκετός για να χάσουν την υπομονή τους, κάτι που φυσικά άλλαξε με τις νέες κάμερες που εμφανίστηκαν μετά το 1900.
Τέλος, σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η φωτογραφία μιμήθηκε την τέχνη. Στους πίνακες, η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που απεικονίζονταν δεν χαμογελούσαν. Είχαν το ίδιο σοβαρό στυλ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες και αυτό μας φαίνεται τόσο περίεργο.
Τα έργα τέχνης, εκτός από δυσεύρετα, κοστίζουν περισσότερο και χρειάστηκαν ακόμη περισσότερο χρόνο για την παραγωγή τους. Στη συνέχεια έφτασε η φωτογραφία για να κάνει το πορτραίτο μια ευκολότερη και πολύ πιο προσιτή λύση για τον απλό άνθρωπο.
Οι περισσότεροι από εμάς πιθανώς έχουμε συνδέσει τις φωτογραφίες με το χαμόγελο. Ίσως είναι επειδή πιστεύουμε ότι δείχνουμε καλύτερα όταν η κάμερα καταγράφει μια πιο ωραία πλευρά μας.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι μια χαμογελαστή φωτογραφία αντικατοπτρίζει την ευημερία μας, μια αρκετά κοινή σκέψη τώρα που τα κοινωνικά δίκτυα μετριάζονται. Αν όμως έχουμε στα χέρια μας παλιές φωτογραφίες του 19ου ή του 20ου αιώνα, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι τότε δεν ήταν έτσι. Αλλά γιατί αυτό; Γιατί οι άνθρωποι, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, δεν χαμογελούν σε παλιές φωτογραφίες;
Περιέργως, σε παλιές φωτογραφίες τα θέματα, ανεξάρτητα από την ηλικία, την κοινωνική τάξη, το φύλο, την περίσταση ή την ψυχολογική τους κατάσταση, δεν χαμογέλασαν ποτέ.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο κενό. Ακόμα και στα λίγα ταξίδια που αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες, δεν χαμογέλασαν.
Τι συνέβαινε όμως στην πραγματικότητα; Σύμφωνα με μια θεωρία, εκείνη την εποχή τα γυμνά δόντια θεωρούνταν σημάδι απρέπειας. Πίστευαν το ίδιο πράγμα στη βικτωριανή εποχή. Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση. Οι περισσότεροι έκρυβαν τα δόντια τους επειδή ήταν άσχημα και γι’ αυτό απέφευγαν να τα δείξουν.
Μια άλλη θεωρία που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί δεν χαμογελούν στις παλιές φωτογραφίες», «φορτώνει» στις κάμερες τη σοβαρότητα που επικρατούσε στις παλιές φωτογραφίες.
Οι κάμερες της εποχής πήραν τον χρόνο τους για να εστιάσουν, να απαθανατίσουν και τελικά να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό δεν απαιτούσε μόνο χρόνο, αλλά και απόλυτη ησυχία.
Το χαμόγελο μειώνει τις πιθανότητες να παραμείνει το πρόσωπο εντελώς ακίνητο κατά τη διάρκεια της λήψης, και επειδή αυτό θα χρειαζόταν πολύ χρόνο, ήταν προφανώς δύσκολο για τα άτομα να κάνουν την παραμικρή κίνηση.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι που πόζαραν για τη φωτογραφία ήταν «εξαντλημένοι». Ο χρόνος που έπρεπε να καθίσουν ακίνητοι ήταν αντικειμενικά αρκετός για να χάσουν την υπομονή τους, κάτι που φυσικά άλλαξε με τις νέες κάμερες που εμφανίστηκαν μετά το 1900.
Τέλος, σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η φωτογραφία μιμήθηκε την τέχνη. Στους πίνακες, η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που απεικονίζονταν δεν χαμογελούσαν. Είχαν το ίδιο σοβαρό στυλ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες και αυτό μας φαίνεται τόσο περίεργο.
Τα έργα τέχνης, εκτός από δυσεύρετα, κοστίζουν περισσότερο και χρειάστηκαν ακόμη περισσότερο χρόνο για την παραγωγή τους. Στη συνέχεια έφτασε η φωτογραφία για να κάνει το πορτραίτο μια ευκολότερη και πολύ πιο προσιτή λύση για τον απλό άνθρωπο.
Οι περισσότεροι από εμάς πιθανώς έχουμε συνδέσει τις φωτογραφίες με το χαμόγελο. Ίσως είναι επειδή πιστεύουμε ότι δείχνουμε καλύτερα όταν η κάμερα καταγράφει μια πιο ωραία πλευρά μας.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι μια χαμογελαστή φωτογραφία αντικατοπτρίζει την ευημερία μας, μια αρκετά κοινή σκέψη τώρα που τα κοινωνικά δίκτυα μετριάζονται. Αν όμως έχουμε στα χέρια μας παλιές φωτογραφίες του 19ου ή του 20ου αιώνα, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι τότε δεν ήταν έτσι. Αλλά γιατί αυτό; Γιατί οι άνθρωποι, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, δεν χαμογελούν σε παλιές φωτογραφίες;
Περιέργως, σε παλιές φωτογραφίες τα θέματα, ανεξάρτητα από την ηλικία, την κοινωνική τάξη, το φύλο, την περίσταση ή την ψυχολογική τους κατάσταση, δεν χαμογέλασαν ποτέ.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο κενό. Ακόμα και στα λίγα ταξίδια που αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες, δεν χαμογέλασαν.
Τι συνέβαινε όμως στην πραγματικότητα; Σύμφωνα με μια θεωρία, εκείνη την εποχή τα γυμνά δόντια θεωρούνταν σημάδι απρέπειας. Πίστευαν το ίδιο πράγμα στη βικτωριανή εποχή. Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση. Οι περισσότεροι έκρυβαν τα δόντια τους επειδή ήταν άσχημα και γι’ αυτό απέφευγαν να τα δείξουν.
Μια άλλη θεωρία που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί δεν χαμογελούν στις παλιές φωτογραφίες», «φορτώνει» στις κάμερες τη σοβαρότητα που επικρατούσε στις παλιές φωτογραφίες.
Οι κάμερες της εποχής πήραν τον χρόνο τους για να εστιάσουν, να απαθανατίσουν και τελικά να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό δεν απαιτούσε μόνο χρόνο, αλλά και απόλυτη ησυχία.
Το χαμόγελο μειώνει τις πιθανότητες να παραμείνει το πρόσωπο εντελώς ακίνητο κατά τη διάρκεια της λήψης, και επειδή αυτό θα χρειαζόταν πολύ χρόνο, ήταν προφανώς δύσκολο για τα άτομα να κάνουν την παραμικρή κίνηση.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι που πόζαραν για τη φωτογραφία ήταν «εξαντλημένοι». Ο χρόνος που έπρεπε να καθίσουν ακίνητοι ήταν αντικειμενικά αρκετός για να χάσουν την υπομονή τους, κάτι που φυσικά άλλαξε με τις νέες κάμερες που εμφανίστηκαν μετά το 1900.
Τέλος, σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η φωτογραφία μιμήθηκε την τέχνη. Στους πίνακες, η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που απεικονίζονταν δεν χαμογελούσαν. Είχαν το ίδιο σοβαρό στυλ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες και αυτό μας φαίνεται τόσο περίεργο.
Τα έργα τέχνης, εκτός από δυσεύρετα, κοστίζουν περισσότερο και χρειάστηκαν ακόμη περισσότερο χρόνο για την παραγωγή τους. Στη συνέχεια έφτασε η φωτογραφία για να κάνει το πορτραίτο μια ευκολότερη και πολύ πιο προσιτή λύση για τον απλό άνθρωπο.