Η αποδιάρθρωση ενός κόμματος που στο παρελθόν είχε αναδείξει μία από τις πιο σημαντικές πολιτικές ανατροπές σε ευρωπαϊκή χώρα, αναδεικνύει τα όρια μιας αντίληψης που βλέπει την πολιτική ως μια απλή συνάντηση ενός κόμματος με ένα τμήμα του εκλογικού σώματος.
Η πολιτική εκπροσώπηση, ειδικά για κόμματα που δεν περιορίζονται στην αναπαραγωγή του υπάρχοντος, δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Αν και είναι αλήθεια ότι κοινωνικές ομάδες που βρέθηκαν σε δυσμενή θέση κατά την περίοδο των μνημονίων αναζητούσαν εκλογική διέξοδο, η πολιτική δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια απλή εκλογική συναλλαγή.
Η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας δεν ήταν ποτέ μόνο μια ιστορία λόγου ή ιδεολογίας. Ακόμα και όταν οι ηττημένοι του Εμφυλίου είχαν μεγαλύτερη κοινωνική και ηθική αίγλη από τους αντιπάλους τους, η ουσία της Αριστεράς ήταν η δυνατότητα των κοινωνικών διεκδικήσεων να μεταφράζονται σε πολιτική κατεύθυνση.
Οι πολιτικοί χώροι που εκπροσωπούσαν αυτές τις διεκδικήσεις λειτουργούσαν ταυτόχρονα ως φορείς μετασχηματισμού και διαπαιδαγώγησης, επιδιώκοντας να κατανοήσουν και να ενσωματώσουν τις αντιφάσεις της λαϊκότητας. Αυτή η ηγεμονική πρακτική, όταν σταμάτησε να λειτουργεί, προκάλεσε ποικιλία κρίσεων για την Αριστερά.
Σήμερα, η λαϊκότητα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι σαφώς πιο σύνθετη από αυτή του μέσου 20ού αιώνα. Υπάρχουν μεγαλύτερες αποκλίσεις ανάμεσα στα μορφωμένα και τα πιο περιθωριοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, και αυτό το εσωτερικό ρήγμα εκμεταλλεύονται συχνά οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς. Παρά τις διαφοροποιήσεις, η κοινωνική πραγματικότητα παραμένει ουσιαστικά χωρίς εκπροσώπηση και κατεύθυνση, αναζητώντας μια πραγματικά αριστερή πολιτική.
