Αποκαλυπτική είναι η συνέντευξη που παραχώρησε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Γεραπετρίτης, την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου, την ημέρα των εορτασμών για τα 50 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, στον Παύλο Τσίμα και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ.
- Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος
Η τελική τοποθέτηση του Υπουργού στο τέλος της συζήτησης, την οποία αναφέρει ο τίτλος αυτού του κειμένου, με παρακίνησε να παρακολουθήσω τη συνέντευξη όχι μία, αλλά τρεις φορές. Κάθε φορά εντόπιζα νέες ενδιαφέρουσες πτυχές και προεκτάσεις στις απόψεις του Υπουργού.
Καθώς η συνέντευξη είναι διαθέσιμη online, δεν είναι απαραίτητο να αναφέρω κάθε λεπτομέρεια από όσα είπε ο κ. Γεραπετρίτης. Ωστόσο, θα ήθελα να επισημάνω ορισμένα κρίσιμα σημεία που αποκαλύπτουν την ψυχική κατάσταση του Υπουργού, ο οποίος φαίνεται να αναγνωρίζει ότι οι προγραμματισμένες ενέργειές του ενδέχεται να προκαλέσουν αντιδράσεις από τον ελληνικό λαό, ο οποίος μπορεί να τον θεωρήσει μειοδότη.
Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω στους αναγνώστες, τους Έλληνες πολίτες και τον κύριο Γεραπετρίτη, ορισμένες πραγματικότητες που φαίνεται να έχουν παραβλεφθεί. Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι ούτε προνόμιο ούτε αποκλειστικό δικαίωμα ενός κόμματος, το οποίο κυβερνά με όρους μειοψηφίας, καθώς έχει εκλεγεί με μόλις 2,1 εκατομμύρια ψήφους από έναν πληθυσμό 10 εκατομμυρίων και στις πρόσφατες ευρωεκλογές απώλεσε το 50% της πολιτικής του ισχύος.
Σε μια δημοκρατία, οι αποφάσεις που αφορούν την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα δεν μπορούν να λαμβάνονται χωρίς εθνική συναίνεση. Είναι επίσης αδιανόητο αυτές οι αποφάσεις να υπόκεινται στην πολιτική ευθύνη ενός Υπουργού που δεν έχει κοινοβουλευτική αναγνώριση και έχει εκτεθεί για ψεύδη του σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και άλλες κρίσιμες καταστάσεις.
Η συνέντευξη του κ. Γεραπετρίτη αποκάλυψε μερικές από τις πιο επικίνδυνες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ένα από τα πιο ανησυχητικά σημεία είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό με την αντιστροφή της αιτιοκρατικής σχέσης στα ελληνοτουρκικά. Η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει την ελληνοτουρκική διαφορά Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ ως την αιτία των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.
Αυτή η προσέγγιση αποσκοπεί να πείσει τους Έλληνες ότι η επίλυση αυτής της διαφοράς θα λύσει και τα υπόλοιπα προβλήματα. Ωστόσο, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση αρνείται να ασκήσει το δικαίωμα επέκτασης των Εθνικών Χωρικών Υδάτων της Ελλάδας.
Θυμίζω τη δήλωση του ΥΠΕΞ Γεραπετρίτη το 2020, όταν ανέφερε ότι η εθνική κόκκινη γραμμή είναι στα 6 ναυτικά μίλια. Αυτή η θέση αποδεικνύει τη συνεχιζόμενη δολιότητα της κυβερνητικής ρητορικής. Η δήλωση του Υπουργού ότι «ζητήματα κυριαρχίας είναι εκτός συζήτησης» αποκρύπτει το γεγονός ότι η μη επέκταση των ΕΧΥ θα οδηγήσει σε απώλεια εθνικού εδάφους.
Η συζήτηση του Υπουργού δεν αναφέρεται στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όπως έκανε ο προκάτοχός του Νίκος Δένδιας, αλλά στο Διεθνές Δίκαιο γενικά, κάτι που είναι μια συμφωνημένη παράμετρος ευθυγράμμισης με την Τουρκία. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πού οδηγεί αυτή η στρατηγική.
Επιπλέον, ο Υπουργός αναγνωρίζει την Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ ως την ουσία της ελληνοτουρκικής διαφοράς. Αλλά είναι σίγουρος ότι αυτό είναι το κοινώς αναγνωρισμένο θέμα; Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνικότητα του Αιγαίου.
Η απάντηση του Υπουργού στο ερώτημα αν φέρει το «σύνδρομο της Ζυρίχης» ήταν αποκαλυπτική. Ανέφερε ότι «αισθάνομαι ένα χρέος, ένα ηθικό χρέος, απέναντι στους Έλληνες πολίτες τα θέματα αυτά να μπορέσουμε να τα αγγίξουμε επιτέλους». Αυτή η δήλωση καταδεικνύει την επιθυμία του να επιλύσει τα εθνικά θέματα, αλλά και τον κίνδυνο που αυτό συνεπάγεται.
Συνοψίζοντας, η συνέντευξη του Γεραπετρίτη αναδεικνύει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την κατεύθυνση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και τις προθέσεις της κυβέρνησης. Η επιπολαιότητα και η έλλειψη στρατηγικής σκέψης μπορεί να οδηγήσουν σε επικίνδυνες καταστάσεις για την εθνική ασφάλεια. Ελπίζουμε ότι οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα είναι προς το συμφέρον της χώρας.
