Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, υποχωρεί στην τρίτη θέση και χάνει το προνόμιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο του επιτρέπει να αναλαμβάνει θεσμικές πρωτοβουλίες εντός της Βουλής.
Αυτή η εξέλιξη μπορεί να αποδοθεί είτε σε μια αναδιάρθρωση του εκλογικού σώματος είτε σε εσωτερικές διεργασίες του κόμματος της Κουμουνδούρου. Πιθανότατα, πρόκειται για το δεύτερο, με μια δόση του πρώτου. Τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα δεν είναι ευνοϊκά για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δείχνουν μια αποδόμηση του κόμματος, με απώλεια των δυναμικών του κοινού και απομάκρυνση από τις λαϊκές συνοικίες, ακόμη και από το ΠΑΣΟΚ και κόμματα της “δεξιάς της δεξιάς”.
Αν αναλογιστεί κανείς τα γεγονότα από την παραίτηση του Τσίπρα μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσει μια πορεία γεμάτη προκλήσεις: εσωστρέφεια, αντιφάσεις, έριδες και διασπάσεις. Μοναδική στιγμή που θύμισε μια πολιτισμένη συζήτηση ήταν το τελευταίο debate των τεσσάρων υποψηφίων προέδρων, αν και και πάλι δεν κατάφερε να ανακτήσει τη δυναμική ενός χώρου που θα μπορούσε να επανέλθει άμεσα στην κυβερνητική εξουσία.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο τι πήγε στραβά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πότε ακριβώς άρχισε αυτή η πτώση. Κατά τη γνώμη μου, αυτό ξεκίνησε το 2019, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να οχυρώνεται πίσω από το 32% των ψήφων του.
Η βασική απορία είναι πότε ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη δυνατότητα να γίνει ένα κόμμα παντός καιρού, που να μην περιορίζεται μόνο στην περίοδο του μνημονίου και της αντιμνημονιακής ρητορικής. Γιατί, επίσης, έχασε τη δυνατότητα να υπερασπιστεί το κυβερνητικό του εγχείρημα, παρά τις αντιφάσεις και τα προβλήματα που το συνόδευαν;
Ήταν ο Τσίπρας αυτός που με την παρουσία του συγκάλυπτε τις εσωτερικές αντιθέσεις του κόμματος; Ή μήπως τα υψηλά ποσοστά του τον βοήθησαν να αποκρύψει τις εσωτερικές έριδες; Ο Κασσελάκης μπορεί να έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην αποκάλυψη των διαφορών μεταξύ των φατριών και των ομάδων εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ή μήπως το εγχείρημα ήταν τόσο εύθραυστο, υπό την πίεση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου και των ΜΜΕ που το υποστήριξαν;
Ίσως, όπως είχε πει κάποτε η Μελίνα, ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς να έπαψε να αρέσει στον κόσμο. Αυτές οι ερωτήσεις θα καταγραφούν από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Αυτό που είναι σίγουρο, ωστόσο, είναι ότι οι σύγχρονοι δημοσιογράφοι μπορούν να επιβεβαιώσουν μια βασική αρχή: Τα κόμματα, ανεξαρτήτως των προβλημάτων τους ή της ευρύτερης κρίσης αξιοπιστίας που μπορεί να τα διαπερνά, χρειάζονται μια ισχυρή σύνδεση με την κοινωνία για να αντέξουν.
Η ειλικρινής επικοινωνία με την κοινωνία και η επικαιροποίηση των σχεδίων τους είναι απαραίτητες. Ας εξετάσουμε λοιπόν τι έκανε και τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 και μετά.
