Οι οπαδοί συχνά εκφράζουν την επιθυμία να βλέπουν τους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους να δίνουν τα πάντα για τη νίκη, ακόμη και με την υπερβολική φράση ότι πρέπει να «πεθαίνουν» για τη φανέλα. Ωστόσο, κανείς δεν επιθυμεί να δει έναν νέο άνθρωπο να χάνει τη ζωή του για ένα παιχνίδι. Αυτό που ζητούν είναι η αφοσίωση και η προσπάθεια στο γήπεδο.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πάντα σοκαριστικός και δεν μπορεί να συγκριθεί με την αξία μιας νίκης σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Δυστυχώς, έχουμε δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ποδοσφαιριστές να «χάνουν» τη ζωή τους εν μέσω αγώνων λόγω καρδιολογικών προβλημάτων που δεν είχαν διαγνωστεί προηγουμένως.
Μια ιδιαίτερα θλιβερή περίπτωση συνέβη στις 5 Οκτωβρίου 1959, με τον ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιώς, Θοδωρή Ιωάννου. Ήταν ένας υγιής και νεαρός αθλητής, που μόλις είχε ξεκινήσει την καριέρα του.
Ο Θοδωρής Ιωάννου: Ένας νέος με όνειρα
Η ζωή του Θοδωρή Ιωάννου ήταν γεμάτη από προκλήσεις, παρόμοιες με αυτές που βλέπουμε σε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Γεννημένος το 1939, βίωσε τη φτώχεια και τις δυσκολίες από πολύ μικρή ηλικία. Σε ηλικία μόλις 5 ετών, ορφάνεψε από τους γονείς του και ανατράφηκε από τον θείο του, έναν φτωχό ηλεκτρολόγο.
Μαζί με τον αδερφό του Χαράλαμπο, ζούσαν σε μια μικρή παράγκα στον Πειραιά, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή μέσω του ποδοσφαίρου. Ο Θοδωρής εργάστηκε ως ηλεκτροτεχνίτης για να μπορέσει να επιβιώσει, ενώ παράλληλα προπονούνταν για να κυνηγήσει το όνειρό του.
Η ποδοσφαιρική του καριέρα ξεκίνησε στα 17 του, όταν οι «σκάουτερς» τον εντόπισαν και τον ενέταξαν στην ομάδα του Εθνικού Πειραιά, που τότε ήταν μία από τις πιο δυνατές ομάδες της χώρας.
Το μοιραίο φιλικό με τον Παναθηναϊκό
Στις 4 Οκτωβρίου 1959, ο Θοδωρής είχε την ευκαιρία να παίξει στην επίθεση, σε έναν φιλικό αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Ο βασικός επιθετικός καθυστέρησε, δίνοντας στον Ιωάννου την ευκαιρία που τόσο επιθυμούσε. Με ενθουσιασμό, είχε πει στον φίλο του Μίμη Τσερεγκώφ ότι θα έβαζε γκολ.
Δυστυχώς, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Στο 14ο λεπτό του αγώνα, κατά τη διάρκεια μιας φάσης, συγκρούστηκε με τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και ο Ιωάννου σωριάστηκε στο έδαφος, χωρίς να συνέρθει ποτέ. Παρόλο που τυπικά πέθανε την επόμενη ημέρα, η κατάσταση του ήταν κρίσιμη από τη στιγμή της σύγκρουσης.
Εκείνη τη στιγμή, το γήπεδο δεν είχε γιατρό ή ασθενοφόρο διαθέσιμο. Τρεις γιατροί που βρίσκονταν στην κερκίδα έσπευσαν να τον βοηθήσουν, αλλά η κατάσταση ήταν ήδη μη αναστρέψιμη. Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, Κώστας Λινοξυλάκης, ήταν αυτός που έβγαλε μια διαφημιστική πινακίδα για να μεταφέρουν τον Ιωάννου εκτός γηπέδου.
Αφού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο, οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να περιμένουν το μοιραίο. Ο Θοδωρής Ιωάννου εξέπνευσε από εγκεφαλική αιμορραγία στις 11:30 π.μ. της 5ης Οκτωβρίου 1959.
Η κηδεία του ήταν μια συγκινητική εκδήλωση, με πάνω από 50.000 ανθρώπους να τον συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία στον Άγιο Κωνσταντίνο του Πειραιά.
Η αντίκτυπος του θανάτου του
Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Μιχάλης Βουτσαράς, ο οποίος είχε συγκρουστεί με τον Ιωάννου, βίωσε έντονα συναισθήματα ενοχής και σκέφτηκε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Παρά την πίεση από τους συμπαίκτες του να επιστρέψει, η ψυχολογική του κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη.
Στην κηδεία του Ιωάννου, ο Βουτσαράς δεν μπόρεσε να παραστεί, καθώς ένιωθε ότι η ευθύνη του ήταν μεγάλη. Σε συνέντευξή του, είχε δηλώσει: «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνέβη. Δεν έκανα κάτι κακό. Ήταν απλώς κακή τύχη». Η εμπειρία αυτή τον σημάδεψε για πάντα, και όπως είπε, «ήταν η τύχη του, ήταν η τύχη μου, η κακή μας τύχη».
