Λίγοι ηθοποιοί έχουν την ικανότητα να προκαλούν γέλιο μόνο με μια γκριμάτσα τους, χωρίς να χρειαστεί να πουν λέξη. Ένας από αυτούς ήταν σίγουρα ο Χρόνης Εξαρχάκος, ο οποίος με το μοναδικό του ταλέντο έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές γέλιου στο κοινό.
Ο Χρόνης Εξαρχάκος: Ο κωμικός που μαγνήτιζε με μια γκριμάτσα
Γεννημένος το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου, ο Πολυχρόνης Έξαρχος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια. Η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής τους οδήγησε στην εσωτερική μετανάστευση. Μεγάλωσε στην Πλάκα, όπου η σχέση του με τη μητέρα του, που ήταν ανάπηρη, ήταν ιδιαίτερα στενή.
Από μικρός, ο Χρόνης έπρεπε να αναζητήσει δουλειές του ποδαριού για να βγάζει τα προς το ζην. Μια από αυτές τις δουλειές τον έφερε κοντά στο θέατρο, όπου αρχικά εργάστηκε ως τεχνικός και στη συνέχεια ως ηχολήπτης στο θεατρικό σχήμα του Κώστα Ρηγόπουλου και της Κάκιας Αναλυτή. Η καθημερινή επαφή με τους ηθοποιούς του αποκάλυψε το φυσικό του χιούμορ.
Παρά την πίεση από φίλους και συνεργάτες να γίνει ηθοποιός, ο Χρόνης δίσταζε, φοβούμενος την αποτυχία και τις συνέπειες που θα είχε η καριέρα του στη σχέση του με τη μητέρα του. Ωστόσο, τελικά αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Το 1963, έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο στην παράσταση «Βίλα των οργίων» και αμέσως κέρδισε τις εντυπώσεις.
Η επιτυχία του στο θέατρο τον οδήγησε σε πολλές συνεργασίες με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Μάνος Κατράκης, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Σημαντική στιγμή στην καριέρα του ήταν η συμμετοχή του στην παράσταση «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», που αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, όπου η ερμηνεία του ξεχώρισε.
Στον κινηματογράφο, ο Χρόνης Εξαρχάκος συμμετείχε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, όπως «Διπλοπενιές», «Κάτι κουρασμένα παλικάρια» και «Η Παριζιάνα». Παρά το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ πρωταγωνιστικούς ρόλους, η ικανότητά του να προκαλεί γέλιο με μια μόνο γκριμάτσα τον έκανε να ξεχωρίζει.
Η προσωπική ζωή και οι προκλήσεις
Στην προσωπική του ζωή, ο Χρόνης ήταν πολύ διαφορετικός. Παρά την κοινωνικότητά του, ήταν κλειστός και δύσκολα μοιραζόταν τα συναισθήματά του. Οι κοντινοί του άνθρωποι απέδιδαν αυτή τη συμπεριφορά στην καταπιεστική σχέση που είχε με τη μητέρα του, η οποία τον κρατούσε σε μια τοξική εξάρτηση. Λέγεται ότι αυτή η σχέση τον εμπόδισε να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια.
Η υγεία του Χρόνη Εξαρχάκου υπήρξε επίσης μια σοβαρή πρόκληση. Πέρασε από πολλές δυσκολίες, αρχής γενομένης από ένα πρόβλημα στο συκώτι, το οποίο τον ταλαιπωρούσε. Αργότερα, διαγνώστηκε με καρκίνο, γεγονός που επηρέασε την καριέρα και την προσωπική του ζωή.
Στη δεκαετία του ’80, ο Χρόνης νοσηλεύτηκε σοβαρά από καρκίνο και η τελευταία του παράσταση δόθηκε το 1982 στο θέατρο «Ακροπόλ». Παρά τις πόνους και τις δυσκολίες, συνέχισε να εργάζεται, πιστεύοντας ότι το θέατρο δεν μπορεί να σταματήσει λόγω της ασθένειας ενός ηθοποιού.
Δυστυχώς, η μάχη του με τον καρκίνο ήταν άνιση. Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1984, στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» στην Αθήνα, σε ηλικία μόλις 52 ετών. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την επόμενη ημέρα στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας. Η μητέρα του δεν άντεξε τον χαμό του και, ένα χρόνο αργότερα, έφυγε και εκείνη από τη ζωή.
