Στις 11 Οκτωβρίου 2011, η Λιβύη έβαλε τέλος σε ένα κεφάλαιο που είχε τη σφραγίδα του Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος είχε κυβερνήσει τη χώρα με σιδηρά πυγμή για πάνω από 30 χρόνια. Ο θάνατος του δικτάτορα έγινε πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, με πολλές αναλύσεις να εκφράζουν αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα της Βόρειας Αφρικής. Οι ηγέτες της Δύσης πανηγύριζαν για την πτώση ενός ακόμα δικτάτορα. Ωστόσο, 13 χρόνια αργότερα, οι αντιδράσεις για την πτώση του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία φαίνεται να ακολουθούν παρόμοια μοτίβα.
Η διεθνής κοινότητα αναλύει το αυταρχικό καθεστώς του Άσαντ, με δυτικούς ηγέτες να εκφράζουν την ικανοποίησή τους για την πιθανή πτώση του. Τα μέσα ενημέρωσης δεν παραλείπουν να υπενθυμίζουν τη σκληρή διακυβέρνηση που ασκούσε ο Άσαντ. Ωστόσο, η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι ομοιότητες με την περίπτωση του Καντάφι είναι πολλές.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι δυτικές χώρες φαίνεται να παραβλέπουν το γεγονός ότι η πτώση των ηγετών αυτών προήλθε από ισλαμιστικά κινήματα που υποστηρίχθηκαν οικονομικά και στρατιωτικά από τρίτους. Το 2011, η Δύση μπορεί να δικαιολογούσε την παρανόηση των γεγονότων, χαρακτηρίζοντας τους φυλάρχους ως εξεγερμένους και τη Βεγγάζη ως κέντρο της επανάστασης, αλλά σήμερα, 13 χρόνια αργότερα, θα έπρεπε να έχει μάθει από τα λάθη της.
Ο Μοχάμεντ Αμπού Αλ Τζουλάνι, ηγέτης της συριακής αντίστασης, είναι πρώην μαχητής του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα. Σήμερα, ενώ δηλώνει σκληρός ισλαμιστής, έχει αναλάβει και ηγετικό ρόλο στο ισλαμιστικό και εθνικιστικό κίνημα της Συρίας, στέλνοντας μηνύματα δύναμης και επιτυχίας.
Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι η Τουρκία. Από την αρχή της κρίσης στη Λιβύη, η Άγκυρα στήριξε τους αντάρτες και προχώρησε σε στρατηγικές συμφωνίες, όπως το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Στη Συρία, η Τουρκία φαίνεται να έχει τον έλεγχο του ισλαμιστικού κινήματος, κάτι που την καθιστά σημαντικό παίκτη στην περιοχή.
Με την πτώση του Άσαντ, η Τουρκία φαίνεται να έχει δώσει εντολές στους ισλαμιστές συμμάχους της να επιτεθούν στους Κούρδους της Συρίας. Ο Τζολάνι έχει δηλώσει ότι θα κηρύξει πόλεμο στους Κούρδους, ενώ ο τουρκικός τύπος προειδοποιεί για τις συνέπειες της παρουσίας των Κούρδων στην περιοχή.
Η Τουρκία έχει επίσης στρατηγικούς στόχους που περιλαμβάνουν τον έλεγχο των πετρελαϊκών περιοχών της Συρίας, γεγονός που καθιστά την κατάσταση ακόμα πιο περίπλοκη. Οι Κούρδοι ελέγχουν περιοχές κοντά στα τουρκικά σύνορα, καθώς και τις περιοχές εξόρυξης πετρελαίου, κάτι που ενδιαφέρει άμεσα την Άγκυρα.
Όλα αυτά τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι η Δύση δεν έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, όπως συνέβη με την περίπτωση της Λιβύης. Οι αραβικές εξεγέρσεις του 2011 απέδειξαν ότι η παρέμβαση της Δύσης στη Μέση Ανατολή συχνά οδηγεί σε περισσότερη αστάθεια και πόλεμο, αντί για ειρήνη και ευημερία.
Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή παραμένει περίπλοκη και άλυτη για τη Δύση, με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία να προσπαθούν να επιβάλουν τις δικές τους λύσεις. Ωστόσο, κάθε παρέμβαση της Δύσης φαίνεται να φέρνει περισσότερους μπελάδες, αντί να προσφέρει λύσεις, δημιουργώντας μια κατάσταση που πλήττει όχι μόνο τους πολίτες των χωρών αυτών, αλλά και την παγκόσμια ειρήνη.
