Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 σήμανε μια στροφή προς έναν παρασιτικό καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση. Αυτός ο νέος καπιταλισμός δεν επικεντρώνεται στην παραγωγή αγαθών ή θέσεων εργασίας, αλλά στη δημιουργία πλούτου για μια ελίτ μέσω μιας σύνθετης λεηλασίας των παγκόσμιων πόρων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της Δύσης. Κεντρικός παράγοντας στην αλλαγή αυτή ήταν ο μετασχηματισμός της στρατηγικής των ΗΠΑ. Από το 2001, αντλώντας έμπνευση από τη νέα στρατηγική των Rumsfeld-Cebrowski, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις ανακηρύχθηκαν σε αναδιοργανωτές της παγκόσμιας τάξης, χωρίζοντας τον κόσμο σε δύο ζώνες.
Η πρώτη ζώνη περιλαμβάνει τις χώρες της παγκοσμιοποιημένης Δύσης, ενώ η δεύτερη εκτείνεται από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο (γνωστός ως Μεγάλος Μέσος Ανατολή) και περιλαμβάνει επίσης την Αφρική. Σήμερα, η κύρια αποστολή του Πενταγώνου θεωρείται ότι είναι η πρόκληση κοινωνικού και πολιτικού χάους, προκειμένου να συγκεντρωθούν οι παγκόσμιοι πόροι. Οι παλαιοί πολιτικοί αντικαθίστανται από νέους, του οποίους ο ρόλος είναι να διαλύσουν τις υφιστάμενες κρατικές και κοινωνικές δομές και να τις αντικαταστήσουν με πολυεθνικές εταιρείες που εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει και την ένταξη της αριστερής πολιτικής στην νέα ιδεολογία.
Πέρα από αυτό, η νέα πολιτική και στρατιωτική κατάσταση οδήγησε σε καταστροφή της μεσαίας τάξης, διάλυση εθνών και υπονόμευση της δημοκρατίας με αποτέλεσμα τη συχνή αναφορά σε έναν νέο τύπο έμμεσης δικτατορίας, τον «νεοκομμουνισμό». Αυτή η παγκόσμια κρίση έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στις βιομηχανίες και τις κρατικές δομές. Ωστόσο, οι κοινωνίες αρχίζουν να αντιδρούν. Η αντίσταση της μεσαίας τάξης ξεκίνησε με την εκλογή του Donald Trump στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη δήλωσή του σχετικά με την «επιστροφή στο αμερικανικό όνειρο». Αυτό ακολούθησε το δημοψήφισμα για το Brexit στη Βρετανία, και σήμερα η αντίσταση κορυφώνεται με τις διαδηλώσεις του βρετανικού λαού εναντίον των πολιτικών του πρωθυπουργού Keir Starmer, ο οποίος έχει επιβάλει αυστηρές ποινές σε διαδηλωτές, συμπεριλαμβανομένων ανηλίκων, που διαμαρτύρονται κατά της μουσουλμανικής μετανάστευσης.
Στη Γαλλία, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αντιδρούν στην οικονομική κρίση, με δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις να έχουν χρεοκοπήσει τα τελευταία δέκα χρόνια, κυρίως λόγω υπερφορολόγησης και κοινωνικής αστάθειας που προκύπτει από τη μετανάστευση. Στην Ιταλία, το 2018, η εκλογική νίκη των κομμάτων της Λίγκας του Βορρά και του Κινήματος των 5 αστεριών ήταν απάντηση στην καταστροφή της ιταλικής βιομηχανίας (ενώ η Μελόνι θεωρείται ως Δούρειος Ίππος της παγκοσμιοποίησης στην Ιταλία). Τα τελευταία είκοσι χρόνια, οι κάτοικοι των ισχυρών χωρών της Δύσης βλέπουν να ισχυροποιείται η κοινωνική και οικονομική κρίση, με παραδοσιακούς φιλελεύθερους πολιτικούς να αντικαθίστανται από φιλόδοξους ηγέτες που δεν διστάζουν να υιοθετούν ακραίες στρατηγικές, επικαλούμενοι την ανάγκη για προστασία της δημοκρατίας ενώ ταυτόχρονα διευρύνουν τις εξουσίες τους.
Ωστόσο, οι συνέπειες αυτής της κατάστασης καταδεικνύουν πρωτόγνωρες προκλήσεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε μια συνολική κατάρρευση του κοινωνικού ιστού. Η Δύση, ενώ δεν έχει καθοδηγηθεί από διαφωτισμένους ηγέτες, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: είτε θα abandone τον παρασιτικό καπιταλισμό της ελίτ, είτε θα συνεχίζει να προχωρά προς την απόλυτη διάλυση. Στην Ελλάδα, ο νεοκομμουνισμός έχει εγκατασταθεί από τα χρόνια των Μνημονίων, και λόγω χαμηλής πολιτικής συνείδησης, της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής σκηνής και της ευρείας διαφθοράς, οι πολίτες δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τις παγκόσμιες αλλαγές. Αυτό εξηγεί την εκλογική προτίμηση στην διαρκή επανάληψη Τσίπρα και Μητσοτάκη, παρόλο που η δημοκρατία έχει καταλυθεί και η κοινωνία βιώνει μια διάχυτη δυστοπία.
