Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας με τίτλο «Η προκλητική ατιμωρησία της Τουρκίας ύστερα από 50 χρόνια παράνομης εισβολής και κατοχής στην Κύπρο», που διοργάνωσε ο Σύλλογος «Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου», ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ακαδημαϊκός και Επίτιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, κ. Προκόπιος Παυλόπουλος, τόνισε πολλά σημαντικά σημεία:
«Πρόλογος
Έχουν περάσει 50 χρόνια από την βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, η οποία παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο και τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Δυστυχώς, η κατοχή του ενός τρίτου της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζεται. Η ατιμωρησία της Τουρκίας, που συνοδεύεται από την απροθυμία της να δεχθεί μια λύση σύμφωνα με το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τη Διεθνή Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση.»
Ι. Η «συμπόρευση» Τουρκίας και Ρωσίας στην παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου
Αυτό είναι πλέον προφανές, ειδικά με την τρέχουσα διεθνή κατάσταση. Αναφέρομαι κυρίως στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, καθώς η τουρκική κατοχή στην Κύπρο και η αδιαφορία της Διεθνούς Κοινότητας αποτέλεσαν το «παράδειγμα» που ακολούθησε η Ρωσία για να επιτεθεί στην Ουκρανία και να προκαλέσει έναν σφοδρό πόλεμο.
Α. Ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται, χωρίς να διαφαίνεται άμεσα η προοπτική του τέλους του, και είναι αβέβαιο πώς θα επηρεάσει την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Η Ελλάδα και η Κύπρος, σε αντίθεση με την Τουρκία, στήριξαν και θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον λαό της Ουκρανίας, ιδίως μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αμέσως μόλις τελειώσει αυτός ο φρικτός πόλεμος, πρέπει να αντλήσουμε τα αναγκαία διδάγματα για τις αιτίες και τις συνέπειές του, τόσο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και Διεθνούς Κοινότητας.
Β. Με αυτό το σκεπτικό, η Ελλάδα και η Κύπρος – ολόκληρος ο Ελληνισμός – οφείλουν να δείξουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Διεθνή Κοινότητα, κυρίως στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, τις ευθύνες τους για την ανοχή τους απέναντι στις συνέπειες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Αυτή ήταν η πρώτη ωμή παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους-μέλους της Διεθνούς Κοινότητας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που κόστισε τη ζωή χιλιάδων αθώων, πολλοί από τους οποίους παραμένουν αγνοούμενοι.»
ΙΙ. Οι προϋποθέσεις για την επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος σύμφωνα με το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο
Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και δύο δεκαετίες, η Κοινή Εξωτερική Πολιτική δεν έχει ενεργοποιηθεί επαρκώς υπέρ της Κύπρου και κατά της Τουρκίας. Οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας για την παραβίαση του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου εναντίον της Κύπρου απουσιάζουν, και η Τουρκία δεν έχει υποστεί πίεση για να επιλύσει το Κυπριακό σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Η λύση πρέπει να είναι ομοσπονδιακού τύπου, όπως απαιτεί το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η λύση του Κυπριακού Ζητήματος πρέπει να πληροί τουλάχιστον τις εξής επτά προϋποθέσεις:
Β. Δεύτερον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να στηρίζεται πλήρως στις αρχές της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, διασφαλίζοντας την ελευθερία και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, σύμφωνα με το Εθνικό, Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Γ. Τρίτον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει Διεθνή Νομική Προσωπικότητα ως μέλος της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δ. Τέταρτον, στην Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να υπάρχει μία και μόνη Ιθαγένεια.
Ε. Πέμπτον, η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είναι πλήρης, με πλήρη σεβασμό σε όλες τις διατάξεις του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Αυτό περιλαμβάνει την εδαφική ακεραιότητα, τα σύνορα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της.
ΣΤ. Έκτον, δεν πρέπει να υπάρχουν στρατεύματα κατοχής στην Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε εγγυήσεις τρίτων, συμπεριλαμβανομένων πιθανών «εγγυήσεων» της Μεγάλης Βρετανίας, ειδικά μετά το Brexit.
Ζ. Έβδομον, πρέπει να αποχωρήσουν οι «έποικοι» που εγκατέστησε παράνομα η Τουρκία και να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στις εστίες τους, απολαμβάνοντας όλα τα δικαιώματα που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Επίλογος
Η Διεθνής Κοινότητα και ο ΟΗΕ πρέπει να κατανοήσουν ότι η «ισότιμη» αντιμετώπιση της Τουρκίας και της Κύπρου – δηλαδή του «θύτη» και του «θύματος» – δεν είναι αποδεκτή. Αυτή η ανοχή στις άσκοπες συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών δείχνει ότι το Διεθνές Δίκαιο έχει υποστεί παρακμή. Η Ελλάδα και η Κύπρος, λοιπόν, πρέπει να στείλουν το μήνυμα ότι δεν θα αποδεχθούν αυτή την κατάσταση και να απαιτήσουν από τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και τη Διεθνή Κοινότητα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όπως όλοι υποστηρίζουμε την Ουκρανία καταδικάζοντας τη Ρωσία, έτσι πρέπει να καταδικαστεί και η Τουρκία για την παραβίαση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η επιλεκτική εφαρμογή του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου οδηγεί στην ουσιαστική αναίρεσή τους.»
