Μια νέα μελέτη δείχνει ότι οι γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να λάβουν αναλγητικά φάρμακα όταν πηγαίνουν στα επείγοντα με πόνο. Αυτό αποτελεί άλλη μια μορφή διάκρισης στην ιατρική φροντίδα.
Η δυσκολία με τον πόνο, όπως εξηγούν οι ερευνητές, είναι ότι δεν μπορεί να μετρηθεί με αντικειμενικό τρόπο, όπως μια βιοχημική ανωμαλία ή ένα σπασμένο κόκαλο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι εκτιμήσεις του πόνου να είναι πιο ευάλωτες σε προκαταλήψεις που ενδέχεται να σχηματίζονται ασυναίσθητα.
Συχνά, οι ασθενείς καλούνται να αξιολογήσουν τον πόνο τους σε κλίμακα από το 0 έως το 10, μια μέθοδο που αποσκοπεί να προσφέρει μια σταθερή βάση για τη φροντίδα των ασθενών. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Φαίνεται ότι οι γιατροί και οι νοσοκόμες συχνά βασίζονται σε στερεότυπα που θεωρούν τις γυναίκες «πολύ ευαίσθητες», «δραματικές» ή «υστερικές». Έτσι, μπορεί να υποθέτουν ότι για έναν άνδρα να παραπονεθεί, πρέπει να πονάει πραγματικά.
Πόνος χωρίς εμφανή αιτία
Η νέα ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο PNAS αξιολόγησε δεδομένα από 17.000 περιπτώσεις που καταγράφηκαν στα επείγοντα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου “Χάντασα” στο Ισραήλ, από το 2015 έως το 2019, εστιάζοντας σε περιπτώσεις πόνου χωρίς προφανή αιτία, όπως πονοκέφαλοι και πόνοι στο στήθος.
Η ανάλυση αποκάλυψε σαφή διαφορά ανάμεσα στα φύλα: το 47% των ανδρών έλαβε κάποιο είδος αναλγητικού, ενώ το ποσοστό για τις γυναίκες ήταν μόνο 38%.
Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτές οι διαφορές ποικίλλουν ανάλογα με τη χώρα, αλλά τα αποτελέσματα της ανάλυσης ήταν παρόμοια και σε ένα δείγμα 4.000 ασθενών από πανεπιστημιακό νοσοκομείο στο Μιζούρι.
Μια ακόμη πιο εντυπωσιακή επιβεβαίωση προήλθε όταν οι ερευνητές διεξήγαγαν πείραμα, ζητώντας από περίπου 100 νοσοκόμους να αξιολογήσουν γραπτά σενάρια ασθενών με βαθμολογία πόνου. Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να δώσουν μια νέα βαθμολογία από 0 έως 100 σύμφωνα με την ένταση του πόνου κάθε ασθενούς.
Αποδείχθηκε ότι η μέση βαθμολογία για τους άνδρες ασθενείς ήταν 80, ενώ για τις γυναίκες ήταν 72, μια διαφορά που είναι στατιστικά σημαντική. Αυτή η απόκλιση παρατηρήθηκε τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες νοσοκόμους.
Σχολιάζοντας τα ευρήματα, ανεξάρτητοι ερευνητές ανέφεραν ότι η διαφορά μπορεί να οφείλεται και σε άλλους παράγοντες. Για παράδειγμα, οι γιατροί μπορεί να είναι απρόθυμοι να χορηγήσουν ισχυρά παυσίπονα σε άτομα που μπορεί να κινδυνεύσουν από εθισμό. Επίσης, οι γυναίκες μπορεί να εκφράζουν τον πόνο τους με διαφορετικό τρόπο ή να είναι πιο διστακτικές στο να πάρουν φάρμακα.
Περαιτέρω έρευνες θα βοηθήσουν να εντοπιστούν οι ακριβείς αιτίες του προβλήματος. Στο μεταξύ, οι ερευνητές εργάζονται ώστε να ευαισθητοποιήσουν τους επαγγελματίες υγείας σχετικά με τα ασυνείδητα στερεότυπα που διέπουν τη διαδικασία της αξιολόγησης του πόνου.
