Η ιστορία του εγκλήματος φαίνεται να εκκινεί από την εποχή δημιουργίας της Γης και του Ήλιου. Σύμφωνα με νέες έρευνες στα πειστήρια, ο αστεροειδής που χτύπησε τον πλανήτη μας και προκάλεσε την εξόντωση των δεινοσαύρων πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, σχηματίστηκε πολύ πέρα από την περιοχή του Δία, στα πρώτα στάδια του σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος.
Μια μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Science αναλύει δείγματα που προέρχονται από τον κρατήρα του Τσιξουλούμπ στο Μεξικό, το σημείο όπου συνέβη η καταστροφή. Αν και σήμερα είναι μισοθαμμένος, αυτός ο κρατήρας έχει διάμετρο 180 χιλιομέτρων και βάθος 20 χιλιομέτρων.
Ο αστεροειδής, με διάμετρο 10-15 χιλιομέτρων, σήκωσε τόσο πολύ σκόνη που έκανε τον ουρανό σκοτεινό για πολλά χρόνια, προκαλώντας την εξόντωση των δύο τρίτων των ειδών που ζούσαν στη Γη, καθώς οι μόνοι δεινόσαυροι που επιβίωσαν ήταν αυτοί που είχαν εξελιχθεί σε πτηνά.
Η ισοτοπική ανάλυση που έγινε αμφισβητεί τη θεωρία ότι δεν επρόκειτο για αστεροειδή αλλά για κομήτη.
Η σκόνη που προκλήθηκε από την πρόσκρουση διατηρείται μέχρι σήμερα σε ένα λεπτό στρώμα ιζημάτων που υπάρχει σε όλο τον κόσμο, γνωστό ως «όριο Κρητιδικής-Παλαιογενούς», από τα ονόματα των δύο γεωλογικών περιόδων που χωρίζει.
Το όριο Κρητιδικής-Παλαιογενούς είναι ορατό ως γκρίζο στρώμα σε αυτή την εικόνα από την Ολλανδία (Wikimedia Commons)
Ρουβίδιο
Η πρόσφατη ανάλυση εξετάζει δείγματα αυτού του ιζηματογενή στρώματος από πολλές χώρες, διαπιστώνοντας την παρουσία ρουβιδίου, ενός σπάνιου χημικού στοιχείου στη Γη, το οποίο σχετίζεται με την πρόσκρουση του αστεροειδούς. Οι αναλογίες των ισοτόπων ρουβιδίου οδηγούν τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι το αντικείμενο ανήκε στους «ανθρακούχους χονδρίτες», την πιο κοινή κατηγορία αστεροειδών, που περιέχουν ορυκτά και μεγάλες ποσότητες άνθρακα και πτητικών ενώσεων.
Αυτοί οι αστεροειδείς σχηματίστηκαν σε μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο, όπου η επιρροή της ακτινοβολίας του δεν ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να λιώνει και να εξατμίζει αυτές τις ενώσεις. Αυτό συμβαίνει σε αντίθεση με τους «πετρώδεις αστεροειδείς», οι οποίοι σχηματίζονται κοντά στον Ήλιο και περιέχουν μόνο πετρώματα, έχοντας διαφορετικές αναλογίες ισοτόπων ρουβιδίου.
Η ισοτοπική ανάλυση, σύμφωνα με τους ερευνητές, αποκαλύπτει τη θέση σχηματισμού του αντικειμένου και αμφισβητεί τη θεωρία ότι το αντικείμενο είναι κομήτης, που βασίζεται κυρίως σε πάγους.
Η έρευνα υποδεικνύει ότι ο μακρινός αστεροειδής μετακινήθηκε αργότερα πιο κοντά στον Ήλιο, στην Ζώνη των Αστεροειδών μεταξύ Δία και Άρη, και παρέμεινε εκεί μέχρι που μια τυχαία σύγκρουση τον έσπρωξε σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη. Αυτό ήταν το τελευταίο βήμα σε ένα κοσμικό παιχνίδι μπιλιάρδου που είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα, στις άκρες του Ηλιακού Συστήματος.
Η ταυτότητα του «δράστη» μπορεί επίσης να μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για να προστατευτούμε από παρόμοιες διαστημικές απειλές στο μέλλον. Επιπλέον, ο άνθρακας που περιείχε ο αστεροειδής δημιούργησε ένα μαύρο πέπλο που λειτούργησε σαν αιθάλη, το οποίο εμπόδιζε αποτελεσματικά το φως του ήλιου και επιδείνωσε ακόμα περισσότερο τις καταστροφές.
