Ο Γιάννης Μπουτάρης, γεννημένος στις 6 Ιανουαρίου 1942 στη Θεσσαλονίκη, υπηρέτησε ως ο 60ος Δήμαρχος της πόλης, με την οποία έχει συνδέσει τη ζωή και τη δράση του από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι σήμερα. Είναι πτυχιούχος Χημείας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, διπλωματούχος οινολόγος και άριστος γνώστης της αγγλικής και γαλλικής γλώσσας.
Η καταγωγή του είναι βλάχικη, προερχόμενος από το Κρούσοβο (σήμερα στη Βόρεια Μακεδονία), το Νυμφαίο Φλώρινας και την Μοσχόπολη (σήμερα στην Αλβανία). Ο προ-προπάππος του, Ιωάννης Μπουτάρης, ήταν έμπορος από το Νυμφαίο και πρωτεργάτης της Μακεδονικής επανάστασης (1866 – 1867), καθώς και ιδρυτικό μέλος της Νέας Φιλικής Εταιρείας. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Πειραματικού Σχολείου του ΑΠΘ και στο γυμνάσιο του Κολλεγίου Ανατόλια.
Από νωρίς, ο Γιάννης Μπουτάρης άφησε το προσωπικό του στίγμα σε πολλές πτυχές της ζωής της Θεσσαλονίκης. Το 1992, ήταν ιδρυτικό μέλος της «Ένωσης Πολιτών Θεσσαλονίκης», η οποία πρωτοστάτησε στην αποτροπή του μπαζώματος της παλιάς παραλίας της πόλης. Εξελέγη δημοτικός σύμβουλος για πρώτη φορά το 2002 με τον συνδυασμό “Θεσσαλονίκη Τώρα” του Αγάπιου Σαχίνη.
Το 2004, υπηρέτησε ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην τελευταία, μη εκλόγιμη τιμητική θέση, κατόπιν πρότασης του Γ. Παπανδρέου. Στις 7 Ιουλίου 2005, ίδρυσε τη δημοτική παράταξη “Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη”, με την οποία εξελέγη δημοτικός σύμβουλος το 2006. Τον Μάρτιο του 2009, μαζί με τον Στέφανο Μάνο, ήταν ιδρυτικό μέλος του βραχύβιου κόμματος «Δράση». Τον Οκτώβριο του 2010, κέρδισε τις εκλογές για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, επικεφαλής του συνδυασμού «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη».
Επιπλέον, ο Γιάννης Μπουτάρης υπηρέτησε ως πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος (1992) της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Αρκτούρος», που έχει ως στόχο την προστασία της καφετιάς αρκούδας και της άγριας ζωής γενικότερα. Ήταν επίσης πρόεδρος της επιτροπής «Φύση 2000» και μέλος της διοίκησης του «Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης», καθώς και ιδρυτικό μέλος και μέλος της διοίκησης του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Το 2003, τιμήθηκε με τον τίτλο του «Ευρωπαίου Ήρωα» από το διεθνούς φήμης περιοδικό “ΤΙΜΕ” για την προσφορά του στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Επιπλέον, διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου και ήταν ο πρώτος οινοποιός που πέτυχε να αποκτήσει η Ελλάδα κρασιά ονομασίας προέλευσης. Δημιούργησε το ίδρυμα που φέρει το όνομά του προς τιμήν των γονέων του, με σκοπό τη μελέτη και ανάδειξη του ελληνικού κρασιού, χρηματοδοτώντας συνέδρια και εκδηλώσεις.
Τιμήθηκε ως «οινοποιός της χρονιάς» το 1996 στη Σουηδία και το 2003 στην Ελλάδα από την Ένωση Δημοσιογράφων Οίνου. Σε μια δημόσια εξομολόγησή του, αποκάλυψε ότι κατά τη δεκαετία του 1980 υπέφερε από αλκοολισμό, αλλά απεξαρτήθηκε το 1991 και έκτοτε δεν έχει καταναλώσει αλκοόλ.
