Το τοπωνύμιο “Λαμπρινή” αναφέρεται σε μια συνοικία που μοιράζονται ο δήμος Αθηναίων και ο δήμος Γαλατσίου, και υπάρχουν δύο κύριες θεωρίες σχετικά με την προέλευσή του.
Η πρώτη θεωρία υποστηρίζει ότι η ονομασία προήλθε από τους ιδιοκτήτες των εκτάσεων, οι οποίοι ήθελαν να τιμήσουν τον προγονό τους, Λάμπρο Βέικο, έναν Σουλιώτη οπλαρχηγό που σκοτώθηκε στη μάχη του Ανάλατου το 1827. Η δεύτερη και πιο δημοφιλής εκδοχή αναφέρει ότι η συνοικία ονομάστηκε προς τιμή μιας νεαρής υπηρέτριας, της Λαμπρινής, που εργαζόταν στο σπίτι των Βεΐκων και είχε ερωτικές σχέσεις με έναν από αυτούς. Ως ένδειξη εκτίμησης, της δώρισε μερικά αμπέλια που βρίσκονταν σε μια απομακρυσμένη περιοχή του κτήματος.
Γαλάτσι
Στις αρχές του 20ού αιώνα, στην περιοχή του λόφου Κατακουζηνού, δημιουργήθηκε ένα λατομείο, το οποίο οδήγησε στην εμφάνιση των πρώτων σπιτιών για τους εργάτες. Σύντομα, γύρω από αυτά τα σπίτια άρχισαν να αναπτύσσονται καταστήματα για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εργατικής συνοικίας, διαμορφώνοντας έτσι τις πρώτες γειτονιές.
Οι ονομασίες των περιοχών δεν ήταν τυχαίες, αλλά προέρχονταν συνήθως από χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τόπου, όπως η αγροτική χρήση, το φυσικό περιβάλλον και οι κτηματίες που κυριαρχούσαν στην περιοχή. Δεξιά και αριστερά της λεωφόρου Γαλατσίου διαμορφώθηκαν οι συνοικίες Ναξιώτικα και Κρητικά, που μαρτυρούν την καταγωγή των εργατών. Αργότερα, κατοικήθηκε και η περιοχή κάτω από το λόφο, που ονομάστηκε Λαμπρινή, σε μια εποχή που τα ονόματα ήταν κυρίως ανδρικά.
Υπάρχει η άποψη ότι η Λαμπρινή δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα και ότι το όνομά της είναι απλώς η θηλυκή μορφή του Λάμπρου Βέικου, ο οποίος είχε σημαντική παρουσία στο Γαλάτσι. Η λεωφόρος Βεΐκου, παλαιότερα γνωστή ως Ομορφοκκλησιάς, ονομάστηκε έτσι λόγω των απογόνων του Λάμπρου Βέικου, που κατείχαν μεγάλες εκτάσεις στην περιοχή.
Ωστόσο, παλιοί κάτοικοι του Γαλατσίου επιβεβαιώνουν τη δεύτερη και πιο “πιπεράτη” εκδοχή για την προέλευση του ονόματος, αναφέροντας ότι η Λαμπρινή ήταν η ψυχοκόρη του εγγονού του Λάμπρου Βέικου, ο οποίος ήταν “αφέντης” στο Γαλάτσι στα τέλη του 19ου αιώνα και, σύμφωνα με φήμες, είχε ερωτική σχέση μαζί της.
Λάμπρος Βέικος
Ο Λάμπρος Βέικος, ο νεότερος, περιγράφηκε ως “εξαιρετικός άνθρωπος, μοναδικός τύπος της αθηναϊκής κοινωνίας, φυσιολάτρης, ανοιχτόκαρδος αλλά και ιδιόρρυθμος”. Ήταν ένα πρόσωπο της κοσμικής τάξης που απολάμβανε σεβασμό και ασκούσε επιρροή.
Μετά τον θάνατο της συζύγου και του μοναχογιού του, αφοσιώθηκε στις τρεις θετές θυγατέρες του, τις οποίες φρόντισε να προικίσει και να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η Λαμπρινή, για την οποία οι πληροφορίες είναι περιορισμένες.
Παλαιότερα, η γειτονιά αυτή ονομαζόταν Άνω Πατήσια, μέχρι που μετονομάστηκε σε Λαμπρινή προς τιμήν της υπηρέτριας του Βέικου. Αυτή απέκτησε μεγάλη περιουσία και φημολογείται ότι ήταν εκείνη που σχεδίασε την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της πλατείας όπου χτίστηκε το 1953 η πρώτη ξύλινη εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, όπως έχει καταθέσει παλαιός κάτοικος του Γαλατσίου.
Άλλες μαρτυρίες αναφέρουν τη Λαμπρινή ως “ανιψιά” του Βέικου, αλλά οι λεπτομέρειες για την ταυτότητά της παραμένουν ασαφείς. Από διάφορες πηγές επιβεβαιώνεται ότι τα κτήματα του Βέικου στην περιοχή κληρονομήθηκαν στη Λαμπρινή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η περιοχή ήταν ακόμα γεμάτη χωράφια και όχι σπίτια. Η Λαμπρινή φαίνεται ότι έκανε προσπάθειες για να αναπτύξει τις πρώτες υποδομές στην περιοχή, αλλά η συμβολή της έχει παραμείνει στο περιθώριο της ιστορίας.
Πηγή αρχικής φωτογραφίας: picryl
Βρυσάκι. Η συνοικία στην Αθήνα κοντά στην Ακρόπολη που κατεδαφίστηκε για να αποκαλυφθεί η Αγορά. Δείτε πώς είναι σήμερα (βίντεο)
