Με τα χρόνια, το αρχέτυπο του «αγνού κακού» στη λογοτεχνία και τις παραστατικές τέχνες απαντάται όλο και πιο σπάνια, καθώς, αν και έχει κάποια αφηγηματική χρησιμότητα, ένας villain με τόσο μονοδιάστατο ψυχισμό αναπόφευκτα γίνεται βαρετός.
Αυτή η τάση αποτυπώνεται τόσο στην αντικατάσταση παλιών ανταγωνιστών με πιο «περίπλοκους», όσο και στο rewriting κλασικών κακών, για να προβάλλουν έναν πιο βαθύ εσωτερικό κόσμο. Όπως και να το κάνουμε όμως, το κοινό χρειάζεται και έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να μισεί χωρίς ενδοιασμούς.
Πολλές φορές, χαρακτήρες που είναι απλά ενοχλητικοί, άστοχοι, ή αντιφατικοί προς έναν αγαπητό πρωταγωνιστή, γίνονται «τοτέμ» αυτής της ανάγκης του θεατή να ξεδώσει πάνω σε κάτι.
Skyler White (Breaking Bad)
Ο χαρακτήρας της Skyler παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς η πλειονότητα της κριτικής για τον χαρακτήρα της δομείται σε αντιδιαστολή προς τον χαρακτήρα του Walter, και όλα όσα αντιπροσωπεύει η σύζυγός του μέσα στη μάχη του για αυτοεκπλήρωση.
Το κύριο διακύβευμα του Breaking Bad δεν είναι να νικήσει ο Walter τους αντιπάλους του, ούτε να διαφύγει του νόμου, αλλά να αποδεχτεί τον εαυτό του, και να παραδεχτεί πως οι δικαιολογίες που προτάσσει για την «κρίση μέσης ηλικίας» του δεν είναι παρά αυτό.
Κάθε φορά που οι μηχανορραφίες του Heisenberg του γυρνούν «μπούμερανγκ», διατρανώνει πως το κάνει για την οικογένειά του, για το μέλλον των παιδιών και της γυναίκας του, με τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα, προτού φτάσει, λίγο πριν το κρεσέντο της σειράς, να το «ξεράσει» επιτέλους: «Όλα όσα έκανα, τα έκανα για μένα».
Όσοι «διαβάζουν» τον Walter επιφανειακά, ως μία ιστορία επιτυχίας και επιμονής, συνήθως μισούν υποσυνείδητα τη Skyler, γιατί ενσαρκώνει όλες τις ηθικές αξίες που ο Heisenberg φορά ως προσωπείο.
Βοηθά απρόθυμα με την οικονομική οργάνωση του καρτέλ και την επιχείρηση «βιτρίνα» του Walter, όχι επειδή ονειρεύεται πλούτη και δύναμη, αλλά για να προστατέψει τον γιο και την κόρη της από τον αντίκτυπο.
Αναπαράγει το ψέμα για να μην εμπλακούν τα παιδιά στις υποθέσεις της αστυνομίας, και για να μην γίνουν στόχος αντίπαλων οργανώσεων, υποβαστάζοντας την ολοένα και πιο καταστροφική δραστηριότητα του άντρα της.
The Joker (Suicide Squad)
Οι αμφιβολίες για τον Joker του Jared Leto λίγο μετά την ανακοίνωση του ρόλου του στην επερχόμενη ταινία της DC μετατράπηκαν σε ομόφωνο διασυρμό όταν το φιλμ βγήκε στις αίθουσες.
Εδώ το hate ήταν δικαιολογημένο, καθώς τόσο το σενάριο, όσο και η απόδοση του ρόλου, καταφέρνουν να χτυπήσουν μία αρνητική χρυσή τομή, κάνοντας τον Joker του Suicide Squad αντιπαθητικό, επιφανειακό και το χειρότερο, κενό οποιουδήποτε χιούμορ.
Ο Joker του Leto έβγαινε περισσότερο ως αδέξιος μιμητής του εμβληματικού κακού. Από τη μία παραγκωνίζεται στην πλοκή, χωρίς να έχει πραγματικό αντίκτυπο, ενώ οι μανιερισμοί και ατάκες του ακούγονται σαν πραγματείες μαθητή γυμνασίου που ντύθηκε Τζόκερ για την αποκριά.
Mr. Big (Sex and the City)
Στόχος των σεναριογράφων εδώ ήταν να γράψουν έναν δυσλειτουργικό καρδιοκατακτητή, του οποίου το αυτο-σαμποτάζ θα διατηρούσε το δραματικό ενδιαφέρον της σχέσης του με την Κάρι Μπράντσω.
Το έχασαν όμως στις αναλογίες, με τον Mr. Big να καταλήγει ένας τρομερά μικροπρεπής χαρακτήρας, συναισθηματικά χειριστικός και απελπιστικά αναποφάσιστος. Αυτές τις αστοχίες παραδέχτηκαν έμμεσα, επιφυλάσσοντάς του θάνατό «ξεπέτα» στο σίκουελ της σειράς, And Just Like That.
Ross Geller (Friends)
Ναι, ο Ρος ανήκει στο αξέχαστο σεξτέτο, και ναι, η εκκεντρική του προσωπικότητα ήταν βασικό συστατικό σε πολλά από τα αστεία σκετς της σειράς. Αλλά με το δεύτερο και το τρίτο rewatch, γίνεται πιο εκνευριστικός από τη νευρωτική αδελφή του.
Κάκιστο ρομαντικό «αισθητήριο» (πήγε να παντρευτεί Βρετανίδα), κυκλοθυμικός χαρακτήρας, συναισθηματικά δειλός, με έναν υφέρποντα πουριτανισμό, όταν εξετάζει κανείς τον χαρακτήρα του Ρος καταλαβαίνει ότι μάλλον ο ίδιος ευθύνεται για τις άδοξες σχέσεις του.
