Πέντε χρόνια μετά την επαναδημιουργία του The Lion King, η Disney επανέρχεται με το Mufasa: The Lion King, ένα prequel που εστιάζει στην προέλευση του εμβληματικού βασιλιά Mufasa και αγαπημένου χαρακτήρα του αρχικού έργου. Ο Barry Jenkins, γνωστός από το Moonlight, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, υποσχόμενος πλούσια συναισθήματα και εντυπωσιακά visuals. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι σίγουρο ότι ανταγωνίζεται τις προσδοκίες, αφήνοντας την αίσθηση ότι πρόκειται για μια προσθήκη σε ένα ήδη εξαντλημένο franchise.
Η ιστορία μας μεταφέρει πίσω στη Γη των Λιονταριών, σε μια εποχή πριν από τις περιπέτειες του Simba και το εμβληματικό του τραγούδι “I Just Can’t Wait to Be King”. Ο νεαρός Mufasa χωρίζεται απροσδόκητα από την οικογένειά του λόγω μιας καταστροφικής πλημμύρας και υιοθετείται από μια αντίπαλη αγέλη, με αρχηγό τον καχύποπτο King Obasi. Μαζί με τον νέο του “αδελφό” Taka, ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι ανακαλύπτοντας μια μοίρα που δεν είχε ποτέ ζητήσει.
Το σενάριο εξερευνά την άνοδο του Mufasa στο θρόνο, καλύπτοντας κενά της ιστορίας, όπως το πώς ο Scar έγινε ο… Scar. Μπορεί να το σκεφτείτε ως μια εκδοχή του Maleficent με λιοντάρια, αν και χωρίς τις εντυπωσιακές στιλιστικές επιλογές που το συνοδεύουν. Επίσης, εισάγονται νέοι χαρακτήρες, όπως ο τρομερός Kiros, που θυμίζει κλασικούς κακούς της Disney, αλλά δεν καταφέρνει να γεμίσει τα παπούτσια τους.
Η μουσική σκηνή του “Milele”, όπου το τοπίο γεμίζει με εκρήξεις χρωμάτων και σουρεαλιστικές εικόνες, είναι εντυπωσιακή. Ωστόσο, το σύνολο της μουσικής δεν καταφέρνει να φτάσει το θρυλικό επίπεδο των κομματιών του Elton John. Τα νέα τραγούδια του Lin-Manuel Miranda, όπως τα “We Go Together” και “Bye Bye”, έχουν σωστούς συναισθηματικούς τόνους, αλλά λείπει η μαγεία του “Circle of Life” ή του “Hakuna Matata”.
Ο Barry Jenkins προσφέρει καλλιτεχνική σφραγίδα με δραματικά πλάνα και εντυπωσιακά close-ups που προσθέτουν βάθος στην αφήγηση. Παρά την προσπάθεια, το “φωτορεαλιστικό” animation δυσκολεύεται να ξεπεράσει την τυποποιημένη αισθητική της Disney. Αν και οι περισσότερες σκηνές αποτυπώνουν εκπληκτικά τα αφρικανικά τοπία, κάποιες καταλήγουν στην αμήχανη ζώνη του uncanny valley effect.
Ο Aaron Pierre δίνει μια ειλικρινή ερμηνεία ως νεαρός Mufasa, ενώ ο Kelvin Harrison Jr. αποδίδει έναν πειστικό, αν και προβλέψιμο, Taka. Η φιλία τους, που μετατρέπεται σε αντιπαλότητα, είναι ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας, αν και σε κάποιες στιγμές φαίνεται βεβιασμένη. Η Sarabi, που υποδύεται η Tiffany Boone, περιορίζεται σε δευτερεύοντα ρόλο, αν και της άξιζε περισσότερος χρόνος στην οθόνη.
Το κωμικό δίδυμο Timon και Pumbaa θα μπορούσε να λείπει εντελώς, καθώς η παρουσία τους φαίνεται να εξυπηρετεί περισσότερο την ανάγκη του στούντιο για comic relief παρά να προσφέρει οργανική αφηγηματική προσθήκη.
Συνολικά, το Mufasa: The Lion King είναι οπτικά εντυπωσιακό και συγκινητικό σε κάποιες στιγμές, αλλά φαίνεται να υποφέρει από την εταιρική ατζέντα της Disney. Η προσπάθεια του Barry Jenkins να αναβαθμίσει το υλικό είναι προφανής, ωστόσο το τελικό προϊόν μοιάζει με μια επαναλαμβανόμενη συνταγή που σερβίρεται σε νέα καλαίσθητη συσκευασία. Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε με ένα αξιοπρεπές prequel που χάνει την ευκαιρία να αναδειχθεί σε κάτι πραγματικά ξεχωριστό λόγω της ατολμίας του. Θα καλύψει μεν τη νοσταλγία των φαν, αλλά θα απογοητεύσει όσους ήλπιζαν σε μια τολμηρή επανεφεύρεση του μύθου.
