Γράφει ο Πέτρος Ιωαννίδης
Είναι 18 Οκτωβρίου 1981, στην περιοχή της Φλώρινας. Μια οικογένεια επιβαίνει σε ένα αυτοκίνητο FIAΤ Mirafiori και συμμετέχει στους πανηγυρισμούς για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ο πεντάχρονος γιος κρατάει μια πλαστική σημαία, αλλά μόλις ο αέρας την παρασύρει, δεν πτοείται: η νύχτα είναι γεμάτη χαρά και αυτό σημαίνει για εκείνον τη νίκη του καλού.
Καθώς περνούν οι μήνες και τα χρόνια, ο μικρός παρακολουθεί τον πατέρα του να μιλά με ανυπομονησία στους αγρότες που επισκέπτονται το φαρμακείο του, λέγοντας τους ότι τα φάρμακα που χρειάζονται έχουν γίνει πιο προσιτά, χάρη στη στήριξη του κράτους. Αργότερα, μαζί με τη μητέρα του, επισκέπτεται γύρω χωριά, όπου μαθαίνει για τη σημασία του τεστ ΠΑΠ, την προώθηση της ισότητας και τα δικαιώματα των γυναικών σε συγκεντρώσεις γυναικών.
Συχνά παρακολουθεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση μαζί με τους γονείς του. Βλέπουν σχεδόν καθημερινά αναφορές για τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, καθώς και τον κοινοβουλευτικό διάλογο και την εκπομπή «Με ανοιχτά χαρτιά». Οι πολιτικές συζητήσεις κυριαρχούν στις ταβέρνες, και η πολιτική είναι παντού. Είναι μια εποχή που τα παιδιά ακολουθούν τους γονείς τους, και όχι το αντίστροφο, και όλοι είναι γεμάτοι ενθουσιασμό για την πολιτική, μιας και μόλις έχουν γευτεί τη Δημοκρατία.
Ακούει για πυραύλους όπως οι Πέρσινγκ και οι Κρουζ, ενώ διαδηλώνει πάντα με τους γονείς του κατά των πυρηνικών όπλων. Σε διάφορες εφημερίδες όπως τα «ΝΕΑ» και η «Ελευθεροτυπία», διαβάζει για τις Πρωτοβουλίες Ειρήνης, την ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) και άλλα σημαντικά θέματα, αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, προτιμά τις γελοιογραφίες στο «Ποντίκι». Μάθει για τους Μιτεράν και Κράξι και υποστηρίζει τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου των χωρών τους. Θυμώνει με τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε, νιώθοντας έτσι ότι ανήκει στη μεριά των καλών.
Αρχικά τον στέλνουν στη ΝΕΛΕ για να μάθει μουσική, αλλά αποτυγχάνει και τα παρατάει. Θέλει να πάει κατηχητικό για να είναι με τους φίλους του, αλλά οι γονείς του του το απαγορεύουν, και αυτό του φαίνεται σωστό αργότερα, καθώς μεγάλωνε στην περιοχή του Καντιώτη. Ακούει «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», ενώ ταξιδεύει με το αυτοκίνητο ακούγοντας τις κασέτες του Χάρρυ Κλυνν και παρακολουθεί ταινίες όπως ο Ράμπο και οι κωμωδίες με τον Στάθη Ψάλτη.
Μαζί με τα παιχνίδια του, διαβάζει λίγο-πολύ υποχρεωτικά. Είναι fan των Μυστικών Εφτά και των Πέντε Λαγωνικών, αλλά του αρέσει επίσης το «Τρύπιο Βουνό», για ένα παιδάκι από τη Θεσσαλονίκη του οποίου ο πατέρας ήταν σε εξορία. Όταν μεγαλώσει, θα διαβάσει όλα τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου και θα βρει στον Αλέξανδρο Παναγούλη τον ήρωά του, ιδίως μετά την ανάγνωση του βιβλίου «Ένας Άντρας» της Οριάνα Φαλάτσι. Οι σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο είναι οι καλύτερές του και συμμετέχει πάντα με πάθος, αλλά μπερδεύεται στα επεισόδια κατά τη διάρκεια των πορειών, μη καταλαβαίνοντας πλήρως τι συμβαίνει.
Σιγά-σιγά, οι πολιτικές συζητήσεις στις ταβέρνες αρχίζουν να μεγαλώνουν σε ένταση. Ο κύριος Σάββας αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ, κατηγορώντας το για στροφή προς τη δεξιά κατεύθυνση και εντάσσεται στο ΕΣΚ του Γεράσιμου Αρσένη. Η «Ελευθεροτυπία» αναφέρει για σκάνδαλα και τον Κοσκωτά. Στη Ρουμανία, επαναστατούν. Τα μεσημέρια μετά το σχολείο, όταν επιστρέφει ο μπαμπάς, παρακολουθούν Ειδικό Δικαστήριο και Κανάλι 29. Όταν βγαίνει μια απόφαση αθώωσης, ανακουφίζονται όλοι, καθώς όλοι πιστεύανε ότι δεν θα έπρεπε να είναι ένοχος. Μια μέρα, πέφτει στα χέρια του ένα βιβλίο με ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου, όπου εκθειάσει τον Τσαουσέσκου σε μια επίσκεψη του στο Βουκουρέστι, και ξαναμπλέκει σε απορίες και νέα ερωτήματα. Έτσι, μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα, ξεκινά η διαδικασία της πρώτης του ενηλικίωσης.
Ο Πέτρος Ιωαννίδης είναι πολιτικός αναλυτής