Μετά τις μυστηριώδεις «αυτοκτονίες» των μελών της RAF, Αντρέας Μπάαντερ, Γιάν Καρλ Ράσπε και Γκούντρουν Ένσλιν, που συνέβησαν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Στάμχαϊμ, ένα κύμα αλληλεγγύης και υποστήριξης ξέσπασε σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε πολλές περιπτώσεις, οι αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν σε απλές διαμαρτυρίες, αλλά εκφράστηκαν με πιο δυναμικούς τρόπους.
Οι διωκτικές αρχές στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού για να αντιμετωπίσουν πιθανές επιθέσεις κατά γερμανικών συμφερόντων. Στην Ελλάδα, η Ελληνική Αστυνομία (τότε γνωστή ως Αστυνομία Πόλεων) ακολούθησε την ίδια γραμμή, με τους αστυνομικούς που περιπολούσαν στους δρόμους της Αθήνας να δέχονται αυστηρές εντολές για προσεκτικούς ελέγχους σε υπόπτους κοντά σε «γερμανικούς στόχους».
Έτσι, φτάνουμε στο δραματικό ξημέρωμα της 20ης Οκτωβρίου 1977, όταν στην λαχαναγορά του Ρέντη, κοντά στο εργοστάσιο της γερμανικής AEG, ένα περιπολικό εντόπισε ένα ύποπτο όχημα με τέσσερις επιβάτες. Το πλήρωμα του περιπολικού αποφάσισε να προχωρήσει σε έλεγχο.
Οι επιβάτες αντέδρασαν και προσπάθησαν να διαφύγουν, με τους αστυνομικούς να τους καταδιώκουν. Τελικά, οι ύποπτοι «στριμώχτηκαν» σε μια γωνία χωρίς διαφυγή. Τότε, οι ύποπτοι άνοιξαν πυρ, και μια ένοπλη συμπλοκή ξέσπασε, διαρκώντας μερικά λεπτά.
Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, ένας άνδρας έπεσε νεκρός, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ύποπτοι κατάφεραν να διαφύγουν, πιθανότατα τραυματισμένοι. Οι αστυνομικοί επίσης τραυματίστηκαν από τα πυρά. Στον έλεγχο του λευκού Fiat στο οποίο επέβαινε ο νεκρός άνδρας, βρέθηκαν εκρηκτικοί και εμπρηστικοί μηχανισμοί, με την αστυνομία να πιστεύει ότι οι επιβάτες προορίζονταν να «χτυπήσουν» το εργοστάσιο της AEG ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις «αυτοκτονίες» των μελών της RAF.
Όλοι οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας. Ο άγνωστος άνδρας, που υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς, πάλεψε για τη ζωή του, αλλά τελικά κατέληξε την επόμενη ημέρα. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ο θάνατός του προήλθε από «διαμπερή τραύμα κεφαλής από βλήμα πυροβόλου όπλου μικρού διαμετρήματος».
Αργότερα, η αστυνομία αναγνώρισε τον νεκρό ως τον 34χρονο οικονομολόγο Χρήστο Κασσίμη. Γιος γυμνασιάρχη, ο Κασσίμης ήταν παντρεμένος και είχε μια κόρη. Παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιδικτατορική οργάνωση «20η Οκτώβρη», μετά τη μεταπολίτευση φαινόταν να είχε αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή.
Η υπόθεση αρχικά αναλήφθηκε από την Ασφάλεια Πειραιά, αλλά γρήγορα μεταφέρθηκε σε ανώτερους αξιωματικούς της αστυνομίας, που συνεργάζονταν με μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Οι αρχές σύντομα συνέδεσαν τον Κασσίμη με την ηγετική ομάδα του «Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα» (ΕΛΑ). Στις 29 Οκτωβρίου, δημοσιεύθηκε προκήρυξη της οργάνωσης «Επαναστατική Ομάδα Χρήστος Κασσίμης», που απειλούσε με «νέα χτυπήματα» και ανέφερε ότι εκτός από τον Κασσίμη, δύο άλλα μέλη είχαν τραυματιστεί στη «μάχη της AEG».
Η κηδεία του Κασσίμη στις 24 Οκτωβρίου στο νεκροταφείο Χαλανδρίου ήταν γεμάτη από αστυνομικούς και φωτογράφους, περισσότερο από συγγενείς και φίλους. Η σύζυγός του, Αλεξάνδρα, στον επικήδειο της δήλωσε: «Η κόρη μου και εγώ σ’ ευχαριστούμε για τον αγώνα σου. Ξέρω ότι οι λαϊκοί αγωνιστές δε χάνονται».
Η «μάχη της AEG» και οι δίκες
Η συμπλοκή στο Ρέντη θεωρείται η πρώτη αιματηρή αντιπαράθεση μεταξύ αστυνομικών και μελών ένοπλης πολιτικής οργάνωσης στην Ελλάδα. Μετά την κηδεία, συνελήφθη ο εργάτης Γιάννης Σερίφης, ο οποίος θεωρήθηκε ύποπτος συμμετοχής στη συμπλοκή και κατηγορήθηκε ότι ήταν αυτός που σκότωσε τον Κασσίμη. Ωστόσο, αθωώθηκε καθώς αποδείχθηκε ότι δεν είχε καμία σχέση με την υπόθεση.
Αθώοι κρίθηκαν επίσης οι αστυνομικοί Πλέσσας και Στεργίου, που είχαν πυροβολήσει κατά του ύποπτου οχήματος, μετά από μήνυση της χήρας του Κασσίμη. Η αστυνομία δεν γνώριζε τότε ότι ένας από τους συντρόφους του Κασσίμη εκείνη τη νύχτα ήταν ο Χρήστος Τσουτσουβής, του οποίου η συμμετοχή αποκαλύφθηκε αργότερα από τον ΕΛΑ.
Οι αρχές θεωρούσαν τον Κασσίμη ως τον ιθύνων νου του ΕΛΑ, και κατά την περίοδο εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη», αναφέρθηκε ότι η Αντιτρομοκρατική είχε στοιχεία που τον συνέδεαν με την ηγετική ομάδα της πρώτης γενιάς της οργάνωσης. Αυτά τα στοιχεία προήλθαν από έρευνες της Σκότλαντ Γιαρντ, που ανακάλυψε σημειώσεις σχετικές με παρακολουθήσεις βασανιστών της χούντας.
Μέσα σε έναν φάκελο που βρέθηκε το 1978, υπήρχαν σημειώσεις που σχετίζονταν με το εργοστάσιο της AEG και το αυτοκίνητο του διευθυντή του. Οι αρχές πίστευαν ότι ο Κασσίμης είχε σχέση και με την «17Ν». Ωστόσο, αυτή η εκδοχή συγκρούστηκε με την «συνάντηση της Πεντέλης», όπου οι συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένων των Κασσίμη και Γιωτόπουλου, διαφωνούσαν για τη μορφή του ένοπλου αγώνα στην Ελλάδα.
Η συνάντηση αυτή, που έγινε στα τέλη του 1974, είχε ως επίδικο το αν ο ένοπλος αγώνας θα συνεχιστεί με ανοιχτές οργανώσεις ή με κλειστές στρατιωτικά δομημένες ομάδες. Ο Κασσίμης υποστήριξε τη μαζικοποίηση, ενώ ο Γιωτόπουλος προτιμούσε μια κλειστή οργάνωση. Αυτή η διαφωνία οδήγησε στην ίδρυση του ΕΛΑ από τον Κασσίμη και της «17Ν» από τον Γιωτόπουλο.
Αυτές οι ιστορίες παραμένουν ανοιχτές σε ερμηνείες, καθώς δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένα στοιχεία που να αποδεικνύουν τις συνδέσεις και τις υποθέσεις που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς.
