Μετά από 51 ημέρες χωρίς κυβέρνηση, η Γαλλία έχει νέο πρωθυπουργό: τον Μισέλ Μπαρνιέ, 73 ετών, ο οποίος έχει περάσει 40 χρόνια στην πολιτική. Προέρχεται από τη Σαβοΐα, έχει διατελέσει υπουργός τέσσερις φορές, ήταν ευρωπαίος επίτροπος, ήταν υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις του Brexit και είναι μέλος του συντηρητικού κόμματος Les Républicains.
Ο «νεανισμός» που εισήγαγε ο Μακρόν αποδείχθηκε τελικά αλαζονεία, υπερβολική επικοινωνία και επιτήδευση.
Αυτή η επιλογή, παρά τον σάλο που έχει προκαλέσει, πληροί όλες τις απαιτήσεις: Καταρχάς, πολιτικά, είναι ίσως η πιο σημαντική απόφαση αυτή τη στιγμή, καθώς ο Μπαρνιέ έχει την ικανότητα να ηρεμήσει τις πολιτικές εντάσεις. Τους τελευταίους μήνες, η γαλλική πολιτική σκηνή έχει αποκτήσει στοιχεία χάους, σα να βρισκόμαστε σε παιδική χαρά.
Αξιοσημείωτες ήταν οι σκηνές ντροπής που παρακολούθησε η χώρα, ιδιαίτερα την παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, όταν η Εθνοσυνέλευση επιτέλους βρήκε την πρόεδρό της, αλλά οι βουλευτές από αντίπαλα κόμματα δεν ήθελαν ούτε καν να χαιρετηθούν.
Ένας από αυτούς μάλιστα προτίμησε να παίξει «ψαλιδόπετρα» παρά να χειραψία με έναν εξτρεμιστή βουλευτή, κάτι που αναιρεί την έννοια της δημοκρατίας, η οποία προϋποθέτει διάλογο και κατευνασμό. Άλλοι βουλευτές προχώρησαν σε προσβολές για την εμφάνιση συναδέλφων τους ή άρχισαν να τραγουδούν κομματικά τραγούδια.
«Είναι ανοησίες», παραδέχεται ο Gaspar Gantzer, πρώην πολιτικός σύμβουλος του προεδρου Φρανσουά Ολάντ. «Αυτές οι καταστάσεις είναι πρωτοφανείς στην πολιτική ζωή της Γαλλίας. Όλα ξεκίνησαν μετά την απόφαση του προεδρου να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση μετά την ήττα του κόμματός του στις ευρωεκλογές. Ήταν αχρείαστο, χάσαμε χρόνο, χρήματα, και οι πολιτικοί έχασαν αξιοπιστία, γιατί όταν μύρισαν εξουσία, πολλοί συμπ behaved tragically.»
Η τάση του «νεανισμού»
Από την ανάρρηση του Εμανουέλ Μακρόν, 47 ετών, στην εξουσία το 2017, και ιδιαίτερα μετά τον διορισμό του πρώην πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Ατάλ, 34 ετών, πριν από έξι μήνες, υπήρξε μια έντονη τάση για «νεανισμό». Πολλοί προέβλεπαν ότι αυτή η νέα πνοή θα ανανέωνε τη παρωχημένη πολιτική σκηνή.
Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι πολλά από αυτά ήταν απλώς αλαζονεία και επικοινωνιακή στρατηγική. Οι πολιτικοί αυτοί φαίνονταν να θέλουν να εντυπωσιάσουν στα κοινωνικά δίκτυα προτού ακόμη προσπαθήσουν να εξυπηρετήσουν τον γαλλικό λαό.
«Η συνεργασία Μακρόν – Ατάλ δεν είχε μέλλον. Μοιάζουν πολύ μεταξύ τους στην επικοινωνία τους. Ο Μπαρνιέ είναι εντελώς διαφορετικός: ακούει, είναι ταπεινός, αναζητά την αλήθεια και ξέρει να συμβιβάζεται. Αυτή τη στιγμή είναι σημαντικός, μιας και βρίσκεται υπό την απειλή πρότασης μομφής στη Συνέλευση. Ο Ζακ Σιράκ, πρώην πρόεδρος, συνήθιζε να λέει γι’ αυτόν ότι είναι «βαρετός», αλλά εκτιμούσε τη σοβαρότητά του. Ορισμένοι τον αποκαλούν τον Γάλλο Μπάιντεν, αλλά νομίζω ότι είναι η Γαλλίδα Μέρκελ, και η Γαλλία τον χρειάζεται, αλλιώς θα περάσει όσα έζησε η Ελλάδα το 2015», εξηγεί ο πολιτικός αναλυτής Frantz-Olivier Giesbert.
Ανακούφιση
Η αναμονή τελείωσε, και οι ενήλικες μπαίνουν στη διαδικασία. Ήδη, το 51% των Γάλλων θεωρεί πως είναι καλή επιλογή.
Σε δημοκρατικό επίπεδο, υπάρχει μια αίσθηση ανακούφισης. Ο διορισμός του Μπαρνιέ, ενός ανθρώπου από τη Δεξιά που ανέκαθεν σεβόταν τη γραμμή του «νόμου και της τάξης», προσφέρει έναν ιδανικό στόχο για την αριστερή αντιπολίτευση, η οποία έχει διχαστεί. Υπάρχουν ήδη φήμες για το τέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ή του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Ωστόσο, η αναγέννηση της Ακροδεξιάς της Μαρίν Λεπέν ενισχύει τις προκλήσεις. Ο Μπαρντελά, προστατευόμενος της Λεπέν, που αποσύρθηκε μετά την ήττα του στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών, εμφανίζεται ξανά.
Για να εξασφαλίσει την ανοχή του Εθνικού Μετώπου για την έγκρισή του, ο Εμανουέλ Μακρόν φέρνει την Λεπέν στο κέντρο του παιχνιδιού, δίνοντάς της μεγάλη δύναμη, που μπορεί να έχει επιπτώσεις για τον ίδιο. Λόγω της κατακερματισμένης συνθέσεως της Συνέλευσης, κάθε νομοσχέδιο πλέον εξαρτάται από τις ψήφους της ομάδας της Λεπέν.
Τέλος, σε οικονομικό επίπεδο, υπάρχει μια αίσθηση ανακούφισης. Μόλις τέσσερα λεπτά μετά την ανακοίνωση του ονόματος του Μπαρνιέ από τον πρόεδρο, οι γαλλικές τράπεζες ανέβηκαν στις αγορές και το επιτόκιο δανεισμού της Γαλλίας σταμάτησε να ανεβαίνει. Διότι, ας παραδεχτούμε: αν δεν ήταν ο Μπαρνιέ, πρωθυπουργός θα ήταν το ΔΝΤ ή κάποιος άλλος. Το χρέος της Γαλλίας έχει φτάσει τα 3.100 δισεκατομμύρια ευρώ, ή 5,5% του ΑΕΠ, με έλλειμμα 154 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Οι οίκοι αξιολόγησης προειδοποιούν εδώ και μήνες και οι αγορές περιμένουν τη Γαλλία με ανυπομονησία. Η πολιτική κατάσταση είναι τόσο τεταμένη που δεν γνωρίζουμε αν η χώρα θα καταθέσει τον προϋπολογισμό της στις Βρυξέλλες στις 20 Σεπτεμβρίου. Αυτό είναι μία από τις μεγάλες προκλήσεις του Μισέλ Μπαρνιέ: η οικονομία, αλλά και θέματα όπως η γεωργία, η εκπαίδευση, η υγεία και το περιβάλλον.
Ωστόσο, δεν είναι σίγουρο ότι ο νέος πρωθυπουργός θα πετύχει, αλλά τουλάχιστον η Γαλλία αρχίζει να ανακτά μία αίσθηση ηρεμίας, έστω και προσωρινά. Ο μόνος που χάνει από αυτή την κατάσταση είναι ο Εμανουέλ Μακρόν, καθώς το σήμα κατατεθέν του ήταν η καινοτομία, η έκπληξη και ο διάλογος, και αναγκάστηκε να επιλέξει έναν άνθρωπο που δεν τον επέλεξε ο λαός του, και ο οποίος ήδη υπηρετούσε την πολιτική πριν εκείνος καν γεννηθεί.
