«Η Ιστορική Ακρίβεια του Ρίντλεϊ Σκοτ στον Μονομάχο: Μια Κριτική Ανάλυση»

Η νέα ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, Μονομάχος Νο2, επιχειρεί μια συνδυαστική προσέγγιση μύθου και ιστορίας, θυμίζοντας έναν κόσμο κόμικ που επικεντρώνεται στο θέαμα, αντί να προάγει μια σοβαρή ιστορική αφήγηση. Αυτή είναι η άποψη ειδικών ιστορικών από το Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν, οι οποίοι αναλύουν την αμερικανική υπερπαραγωγή που έρχεται 24 χρόνια μετά το Gladiator, χρησιμοποιώντας εντυπωσιακές εικόνες CGI για να αποδώσουν τη μεγαλοπρέπεια της Αρχαίας Ρώμης.

Η ιστορία του Μονομάχου 2 εκτυλίσσεται αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, κατά τη διάρκεια της βασιλείας των αυτοκρατόρων Καρακάλλα (Fred Hechinger) και Πόπλιο Σεπτίμιο Αντωνίνο Γέτα (Joseph Quinn), στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ. Ο Λεύκιος, γιος της Λουκίλλας και του Μάξιμου, ζει με τη γυναίκα του στη Νουμιδία. Όταν Ρωμαίοι στρατιώτες υπό τον στρατηγό Μάρκο (Pedro Pascal) εισβάλλουν στην πόλη, η γυναίκα του Λεύκιου σκοτώνεται και ο ίδιος γίνεται σκλάβος, καταλήγοντας στα χέρια του Μακρίνου (Ντένζελ Ουάσιγκτον), ο οποίος τον προορίζει για μονομάχο.

Οι ιστορικοί Μπλουμ και Λα Κόρτε, σε άρθρο τους στο The Conversation, επισημαίνουν ότι η αρχική σκηνή της εισβολής στη Νουμιδία το 200 μ.Χ. δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. «Η παρουσίαση των νεαρών αγοριών ως πολιτικών ιντριγκαδόρων είναι μια υπερβολή που δύσκολα θα μπορούσε να υποστηριχθεί από έναν σεναριογράφο», αναφέρουν. Αξιοσημείωτο είναι ότι την εποχή εκείνη, οι αυτοκρατορικοί κληρονόμοι ήταν μόλις παιδιά, περίπου εννέα και δέκα ετών.

Οι ίδιοι ιστορικοί επισημαίνουν ότι η απεικόνιση μιας επαναστατημένης Νουμιδικής πόλης θυμίζει περισσότερο τη γαλλική κωμική σειρά Αστερίξ και Οβελίξ, παρά την πραγματικότητα του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού. Αντί να αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα της ρωμαϊκής κυριαρχίας, η ταινία υιοθετεί το κλασικό τροπάριο μιας μικρής ομάδας που αντιστέκεται στην αυτοκρατορία.

Επιπλέον, οι ιστορικοί κατακρίνουν την απεικόνιση του Μακρίνου, τονίζοντας ότι αν και ανήλθε στην εξουσία, η ταινία δραματοποιεί τον ρόλο του, παρουσιάζοντάς τον να καθοδηγεί τη δολοφονία του Γέτα και να σκοτώνει τον Καρακάλλα, γεγονός που δεν επιβεβαιώνεται από τις ιστορικές πηγές. Στην πραγματικότητα, ο Καρακάλλας δολοφονήθηκε το 217 μ.Χ. από στρατιώτη κατόπιν εντολής υποστηρικτών του Μακρίνου.

Παρά τα ιστορικά λάθη, οι Μπλουμ και Λα Κόρτε αναγνωρίζουν ότι η ταινία αποτυπώνει με πλούσιο τρόπο τον ρωμαϊκό τρόπο ζωής της εποχής, με εντυπωσιακές σκηνές μάχης, μονομαχίες και εντυπωσιακά κοστούμια. Υπάρχει ακόμα πολύς ενθουσιασμός για το οπτικό θέαμα, που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις της ιστορίας.