Η συζήτηση γύρω από την υποβοηθούμενη αυτοκτονία έχει ενταθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, ιδίως μετά από την ψήφο του βρετανικού κοινοβουλίου για ένα νέο νομοσχέδιο που στοχεύει στη νομιμοποίηση της διαδικασίας. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε με 330 ψήφους υπέρ και 275 κατά, ωθώντας τη συζήτηση σε όλη την Ευρώπη. Το επόμενο διάστημα θα ακολουθήσουν περαιτέρω ψηφοφορίες και δημόσιες διαβουλεύσεις, με τους ειδικούς να αναμένουν σημαντικές αλλαγές πριν την τελική του μορφή.
Η ανάγκη για ρύθμιση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας προέκυψε μετά από τραγικά περιστατικά, όπως αυτό της μητέρας του Ανταμ Γουέλσλι, η οποία αυτοκτόνησε το 2018, αφού διαγνώστηκε με καρκίνο των οστών. Ο Γουέλσλι και η αδελφή του βρέθηκαν υπό έρευνα για βοήθεια στην αυτοκτονία της μητέρας τους, αν και τελικά η υπόθεση δεν προχώρησε. Η ιστορία τους ανέδειξε την ανάγκη για μια πιο ουσιαστική συζήτηση γύρω από το δικαίωμα των ασθενών να επιλέγουν τη στιγμή του θανάτου τους.
Τα κριτήρια
Τα κριτήρια για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία διαφέρουν ανά χώρα. Σε χώρες όπως η Ελβετία, η Ολλανδία και το Βέλγιο, οι νόμοι είναι πιο αυστηροί, απαιτώντας μια τελική διάγνωση με περιορισμένο χρόνο ζωής. Στη Βρετανία, οι προϋποθέσεις περιλαμβάνουν ανίατες ασθένειες με πρόγνωση επιβίωσης από έξι μήνες έως ένα έτος. Οι ασθενείς θα μπορούν να ζητήσουν την αυτοχορήγηση θανατηφόρου φαρμάκου, με τη συμφωνία δύο γιατρών για την κατάσταση της υγείας τους και την ικανότητά τους να λάβουν αυτή την απόφαση. Επιπλέον, θα απαιτείται νομική εποπτεία από δικαστή.
Η υποστήριξη για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι αυξανόμενη, με δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι το 75% των Βρετανών υποστηρίζει αυτή την επιλογή. Παράλληλα, χώρες όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν ήδη θεσπίσει παρόμοιους νόμους, προσδιορίζοντας τη διαδικασία και τα κριτήρια για την εφαρμογή τους.
Η διαδικασία
Ένα σημαντικό ζήτημα που προκύπτει είναι η διαδικασία της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας: θα είναι μια διαδικασία που θα γίνεται με τη βοήθεια επαγγελματία υγείας ή θα είναι αυτοδύναμη; Μια πρόσφατη δημοσκόπηση από το King’s College του Λονδίνου έδειξε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να πεθάνουν στο σπίτι τους, έχοντας έναν επαγγελματία υγείας κοντά τους. Ωστόσο, τίθεται το ερώτημα αν οι υπηρεσίες υγείας μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις ανάγκες.
Επιπλέον, η απόφαση ενός ατόμου να τερματίσει τη ζωή του επηρεάζει και τους οικείους του. Όπως επισημαίνει η Εμιλι Τζάκσον από το London School of Economics, οι οικογένειες συχνά πρέπει να συμβιβαστούν με αυτή την απόφαση, γεγονός που ενδέχεται να προκαλέσει επιπλέον πίεση στους ασθενείς.
Τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν είναι επίσης σημαντικά. Ο υπουργός Υγείας Γουές Στρίτινγκ αναρωτήθηκε αν η παρηγορητική φροντίδα στη Βρετανία είναι αρκετά καλή ώστε να διασφαλίσει ότι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία θα είναι μια πραγματική επιλογή, ή αν οι άνθρωποι θα επιλέγουν αυτή τη λύση λόγω ανεπαρκούς φροντίδας στο τέλος της ζωής τους.
Κάθε χρόνο, στην πολιτεία του Όρεγκον, συντάσσεται έκθεση που καταγράφει τους λόγους που οι ασθενείς επιλέγουν την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, με την απώλεια αυτονομίας και αξιοπρέπειας να είναι μεταξύ των κυριότερων αιτίων. Ο Γουέλσλι δηλώνει ότι η μητέρα του δεν φοβόταν το θάνατο, αλλά την διαδικασία του θανάτου. Ήθελε να έχει τον έλεγχο της ζωής της μέχρι το τέλος.
