Σε μια εποχή όπου οι ειδήσεις κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, η ομιλία της Ιταλίδας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι κατά την απονομή του βραβείου «Global Citizen» στη Νέα Υόρκη την περασμένη εβδομάδα, δυστυχώς, επισκιάστηκε από το ενδιαφέρον που προκάλεσε η προσφώνησή της από τον Ιλον Μασκ και τα υποτιθέμενα «ρομαντικά» συμφραζόμενα αυτής.
- Από τον Α. Π. Δημόπουλο
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η προσφώνηση του Μασκ διήρκεσε μόλις ένα λεπτό, κάτι που ίσως ήταν προς όφελος της κυρίας Μελόνι. Αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ρομαντικός, η βιασύνη του άφησε περισσότερο χρόνο στην πρωθυπουργό να αναδείξει τις θέσεις της, σε αντίθεση με τους άλλους πολιτικούς που βραβεύθηκαν, οι οποίοι δεν προσέφεραν κάτι ουσιαστικό.
Ο πρόεδρος της Γκάνας, Νάνα Ακούφο-Αντο, περιορίστηκε σε αδιάφορες κοινοτοπίες, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης επανέφερε την παλιά αντίληψη ότι οι πολιτικοί είναι απλώς πρακτικοί λύτες προβλημάτων και όχι ιδεολογικοί φορείς. Αυτή η αντίληψη παραβλέπει ότι συχνά οι ίδιοι οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν. Ωστόσο, η κυρία Μελόνι κατάφερε να κλέψει την παράσταση.
Στο πολιτικό της μήνυμα, η κυρία Μελόνι επανέλαβε την αταλάντευτη υποστήριξη της Ιταλίας στην Ουκρανία και εξέφρασε την επιθυμία της Ρώμης να γίνει, μαζί με το Λονδίνο, ο πιο αξιόπιστος υποστηρικτής του «ατλαντισμού» στην Ευρώπη. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς το βραβείο «Global Citizen» απονέμεται από το Ατλαντικό Συμβούλιο, το οποίο προωθεί την «δυτική» συνεργασία.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η κυρία Μελόνι άγγιξε ένα ευαίσθητο θέμα σχετικά με την οριοθέτηση του χώρου της μη συστημικής Δεξιάς στην Ευρώπη, που είναι διαιρεμένος. Οι διαφορές μεταξύ των εθνικιστικών ρευμάτων στην Ευρώπη είναι προφανείς, με κάποιους, όπως η Μαρίν Λεπέν και ο Βίκτορ Ορμπαν, να προτάσσουν το εθνικό συμφέρον χωρίς να υπολογίζουν τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις.
Από την άλλη πλευρά, η κυρία Μελόνι και οι σύμμαχοί της προτείνουν έναν εθνικισμό που εντάσσεται στο πλαίσιο των «δυτικών» στρατεύσεων. Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, εγείρει ερωτήματα για το πόσο γνήσιος είναι ο εθνικισμός τους. Στη Νέα Υόρκη, η Μελόνι αντέτεινε ότι ο πατριωτισμός της είναι εντός του πλαισίου του «δυτικού εθνικισμού», χρησιμοποιώντας τον όρο «οικοφοβία» για να περιγράψει όσους ασκούν κριτική στη Δύση.
Είναι, όμως, πράγματι έτσι; Η διάκριση μεταξύ της πολιτικής της Μελόνι και του Ορμπαν είναι παραπλανητική. Η ρητορική της Μελόνι για τον «δυτικό εθνικισμό» είναι ουσιαστικά μια ταυτολογία, καθώς πιστεύει ότι τα ιταλικά συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα μέσω της συνεργασίας με τη Δύση. Αν προκύψει σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ιταλίας, είναι πιθανό να επιλέξει την Ιταλία.
Αντίστοιχα, η προσέγγιση του Ορμπαν με τη Ρωσία δεν είναι πραγματικά αντιδυτική, καθώς συμβαδίζει με την ισχυρή θέση της Ουγγαρίας στους δυτικούς θεσμούς. Μια πραγματικά αντιδυτική στάση θα ήταν αν η Ουγγαρία αποφάσιζε να αποσυρθεί από τη δυτική συμμαχία.
Συνοψίζοντας, παρά τις ρητορικές τους διαφορές, ούτε η κυρία Μελόνι ούτε ο κ. Ορμπαν προδίδουν τις βασικές τους αξίες.
*πηγή: εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία»
